"Είσαι ήδη κουρασμένη πριν ξεκινήσει η ημέρα..."

Χτυπάει το ξυπνητήρι μου. Η ώρα δείχνει 05.15 (το πρωί, ω θεέ μου το πρωί).

γράφει η Γιώτα,

Όλοι κοιμούνται και περπατώ στις μύτες των ποδιών μου για να φτάσω στην κουζίνα. Πρώτη κίνηση γαλλικός καφές να ετοιμάζεται. Ταϊζω τον σκύλο. Πλένομαι και επιστρέφω στη κουζίνα να φτιάξω πρωινό για όλους. Θα μπορούσα να μη φτιάχνω ή καλύτερα να φτιάχνω κάτι που να τρώγεται στο πόδι, όμως είμαι ήδη η "μάνα" μου. Θέλω να τρώμε όλοι μαζί τα πρωινά. 

Τοστ για τον άντρα μου, βρώμη με φρούτα για εμένα, γάλα με δημητριακά για τα παιδιά μου. Η κόρη μου θέλει τα απλά που έχουν σπασμένα αμύγδαλα και φουντούκια. Ο γιός μου θέλει με σοκολάτα. Και τα δύο τα έφτιαξα εγώ. Θα μπορούσα απλώς να αγοράσω όμως... είπαμε είμαι ίδια η "μάνα" μου...

Το πρωινό έτοιμο, γρήγορα βάζω σουίφερ για να κάνω ένα "πέρασμα" στο σπίτι. Τα πάνω-πάνω θέλω να μαζέψω, εκείνα που "βλέπει" η πεθερά. Έχει πάει 05.40. Κατεβάζω τον σκύλο βόλτα. Έπειτα, βγαίνω να ποτίσω τα λουλούδια. Μαζευω τα σκουπίδια και μπαίνω στο δωμάτιο μου να ξυπνήσω τον άντρα μου. Ετοιμάζω τα ρούχα μου. Ώρα 06.29. 

Εγερτήριο. Φ[ωνες, γκρίνιες, "έλα μαμά λίγο ακόμη". Ο μικρός μου σηκώνεται, πάει κουζίνα. Η μεγάλη μου πίνει το γάλα με καλαμάκι ενώ κοιμάται. ΝΑΙ, ΜΙΣΕΊ ΤΟ ΓΆΛΑ. Όταν λαγοκοιμάται όμως τσουπ, το ρουφάει με λαιμαργία. Είναι ζεστό με μέλι και δεν καταλαβαίνει καν πότε είναι άδεια η κούπα. 

06.45. ΟΛΟΙ στο τραπέζι, πρωινο,δυό κουβέντες, επιδρομή στο μπάνιο. Δόντια, ντύσιμο, χτένισμα και κάθοδος για δουλειά και σχολείο. -Αχ! ξέχασα τις τσάντες με το κολατσιό των παιδιών, το δικό μας καθώς και μεσημεριανό για τον άντρα μου.

07.15 όλοι καθοδόν. Πρώτη στάση δημοτικό. Κατεβαίνουν τα παιδιά, δεύτερη στάση εγώ. Ένα φιλί στον άντρα μου και ώρα για το 8ωρο μου. Έχω μίτινγκ. Πανικός. Η ώρα περνάει, 16.00. Σχόλασμα.

16.20 φτάνω στη γιαγιά και παίρνω τα διαόλια μου. Έχουν φάει φασολάκια. 17.00 ανεβαίνουμε σπίτι. Κατεβάζω το σκύλο και αφήνω εντολή μέχρι να επιστρέψω να διαβάσουν. Τρέχω για 20 λεπτά, δεν προλαβαίνω γυμναστήριο σήμερα.

17.45 επιστρέφω, ξεκινάω μαγείρεμα, βάζω ένα πλυντήριο, σκουπίζω κανονικά και σφουγγαρίζω. - Μαμάααα έλα να με βοηθήσεις. Ο γιός μου. Μαθηματική ερώτηση - με πιάνει ιδρώτας. έχει καταλάβει και διαβάζει μόνος του. Η κόρη μου δεν μου ζητάει βοήθεια, τη βλέπω να ακούει μουσική και να διαβάζει, αφαιρούμαι...Αχ! το φαί, μου  "έπιασε". 

19.05 απλώνω πλυντήριο, ξεκινάω το σίδερο. Το φαγητό σχεδόν έτοιμο. -Παιδιάαα βάλτε μαγιό. Έχουν κολυμβητήριο. 19.15 οδηγώ. Μπαίνουν για προπόνηση. Πετάγομαι σούπερ-μάρκετ να πάρω κάτι ψιλά. Περνάω και από το ανθοπωλείο, θέλω πάντα λουλούδια στο σπίτι, 19.50 παίρνω παιδιά από κολυμβητήριο. Επιστροφή σπίτι. Μπαμπάς στον καναπέ, βουρ για αγκαλιά. Απλώνω ρούχα από την προπόνηση, ετοιμάζω τραπέζι. 20.05 δείπνο. Λέμε τα νέα μας, γελάμε λιγάκι. 20.35 πλένω πιάτα. Τακτοποιώ πράγματα από σούπερ-μάρκετ, λουλούδια στο βάζο. Τους βλέπω και τους τρείς στον καναπέ έβαλαν ταινία. 20.55. ώρα για ύπνο στην πρώτη "σειρά". Πρώτα ο γιός μου, του διαβάζω μια σελιδα από τον Μικρό Νικόλα, αποκοιμιέται. Έπειτα η κορη μου, μεγάλωσε δεν θέλει διάβασμα από εμένα. Ανοίγει το δεύτερο βιβλίο για αυτό το μήνα τη φιλάω και φωνάζει τον μπαμπά της.... Αδυναμίες!

21.20 μπαίνω στο μπάνιο, ντουζ, αφαίρεση καλλυντικών, κρέμες, πιτζάμες... 21.40 πάω στον καναπέ. Θέλω να χαλαρώσω όμως νιώθω κάτι δεν έχω κάνει... Κάθομαι με τον άντρα μου κι ενώ θέλω να πούμε κάτι περισσότερο με "καλεί ο μορφέας".

Αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά του, με ξυπνάει 23.00, ωρα γιια "νάνα στο κρεβάτι". Ο σκύλος έχει ανέβει στο κρεβάτι του γιού μου, τον αφήνουμε για απόψε. Βυθίζομαι στο κρεβάτι μου, αγκαλιά, ένα φιλί και καληνύχτα. 

Το ξυπνητήρι λέει σε 6 ώρες και 10 λεπτά επόμενη αφύπνιση... ΑΧ! μία ώρα ακόμη να 'χα...

Κι όμως, οι μέρες μου είναι γεμάτες ασφυκτικά αλλά γεμάτες φωνές χαράς ως επι τω πλείστον. Είμαι κουρασμένη αλλά η ευχαρίστησή μου είναι να τους βλέπω χαρούμενους. Η χαρά μου είναι να μου λέει ο άντρας μου πόσο με θαυμάζει και με αγαπάει.. Να σας πω κατι ειλικρινά;; Κουράζομαι, εξαντλούμαι ομως θέλω να κάνω και τρίτο παιδί. Μεγαλώνουν και φεύγουν και θέλω να έχουμε ένα γεμάτο σπίτι κι εκείνα να έχουν μία μεγάλη οικογένεια. 

Αχ. μάνα σε όλα είχες δίκιο.