Για να είσαι καλή μαμά, πρέπει πρώτα ν' αγαπάς τον εαυτό σου
Προχθές που χάζευα στο facebook...
..."έπεσα" πάνω σε μία ανάρτηση με τον τίτλο "για να είσαι καλή μαμά πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου", που έχει γράψει μια άλλη μαμά blogger.
Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια. Σαν εργαζόμενη χωρισμένη μαμά μιας τρίχρονης κόρης, πέρασα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννησή της και μετά, προσπαθώντας να προλάβω να συνδυάσω - όχι με ιδιαίτερη επιτυχία ομολογώ - σπίτι, παιδί, δουλειά και φυσικά τον εαυτό μου και ζώντας με τις τύψεις πως τελικά δεν καταφέρνω να της διαθέσω αρκετό χρόνο.
Το αποτέλεσμα ήταν πως στην προσπάθειά μου να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα στην Έρικα, έκλεβα από το χρόνο που αφιέρωνα σε μένα. Σταμάτησα να προσέχω τον εαυτό μου αργά και σταθερά. Σταμάτησα να κάνω όλα αυτά που μου έδιναν χαρά και φρόντιζαν τη φυσική μου κατάσταση: το χορό που λάτρευα, τις βόλτες με τα σκυλιά μου, το κολύμπι, την capoeira. Σταμάτησα τις βραδυνές εξόδους, τα θέατρα, τους απογευματινούς καφέδες με τις φιλενάδες μου, τα πολύωρα τηλεφωνήματα. Σταμάτησα να φροντίζω το ντύσιμό μου και τη εξωτερική μου εμφάνιση γενικότερα. Μην φανταστείτε πως έγινα καμία έγκλειστη ρακένδυτη στο σπίτι. Απλά όλα αυτά είχαν γίνει πλέον δευτερεύοντα μπροστά στο να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι με την Έρικα. Λογικό θα μου πείτε... μάνα έγινες ... αυτός είναι ο ρόλος σου. Αλλά είχα καταντήσει να κάνω τα πάντα "στα κλεφτά". Στα κλεφτά ο καφές με μία φίλη, μια βόλτα στα μαγαζιά, μια βραδινή έξοδος.
Και προφανώς δεν ήμουν καλά. Δεν ήμουν ευχαριστημένη. Δεν ήμουν χαρούμενη. Δε γελούσα όπως παλιά. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Και ο χρόνος που αφιέρωνα τελικά στην Έρικα δεν ήταν ποιοτικός. Σερνόμουνα, δεν είχα ενέργεια, δεν είχα κέφι. Γύρναγα μεν από τη δουλειά κατευθείαν στο σπίτι, αλλά δεν είχα κουράγιο να παίξω μαζί της. Χρειαζόμουν μία ή δύο ώρες ύπνου πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε (μην πω πως κάποιες φορές μπορεί να μην μπορούσα να σηκωθώ καθόλου από τον καναπέ που σωριαζόμουν όταν γύριζα σπίτι...). Κυκλοφορούσα με τις φόρμες και τα φαρδιά ρούχα (γιατί χωρίς καθόλου γυμναστική όσο διατροφή και να προσπαθείς να κάνεις, δεν έχεις αποτελέσματα... εξακριβωμένο!) , άβαφη (πάνε οι παλιές καλές εποχές που δεν έβγαινα από το σπίτι αν δεν ήμουν "υπερπαραγωγή") και με απεριποίητο νύχι και μαλλί και πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήμουν η χαρά της ζωής. Και το χειρότερο απ΄ όλα: άρχισα το κάπνισμα! Εγώ που μπορεί να κάπνιζα ένα τσιγάρο το τρίμηνο, έτσι για το χαβαλέ, άρχισα να καπνίζω με μανία.
