Όταν φοβάσαι ότι θα γίνεις κακή μητέρα

Άλλη μία τρυφερή ιστορία που μοιράζεται μαζί μας η μητέρα της Αννούλας:
«Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών, παρακάλεσα τη μητέρα μου να κάνει ένα ακόμη μωρό.

Είχα ήδη ένα αδελφάκι αλλά δεν είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας.
Εγώ ήθελα ένα μωρό, για να το φροντίζω, να το αλλάζω να το ταΐζω και να το προσέχω.

Η μητέρα μου, αντί για μωρό μου αγόρασε ένα χρυσόψαρο και μία κούκλα μωρό, άλλη μία.
Και περίπου στην ηλικία αυτή, άρχισα να έχω εμμονή με τη δική μου οικογένεια.

Δηλαδή, ο σύζυγος δύο ή και τρία παιδιά, ένα σκυλάκι…
Ευτυχώς βρήκα και παντρεύτηκα το ιδανικό πρόσωπο που είχε τα ίδια όνειρα με μένα.
Ήξερα ότι και οι δύο θέλαμε παιδιά.

Διαβάστε ακόμη: Γονείς: Οι υπέροχες στιγμές

Όμως επειδή είμαστε πολύ νέοι όταν παντρευτήκαμε, δεν σκεφτήκαμε αμέσως να κάνουμε παιδάκι.
Απολαύσαμε τη σχέση μας και την παρέα ο ένας του άλλου.
Όμως κάποια στιγμή πριν γιορτάσουμε τα τρία χρόνια του γάμου μας, τα πράγματα άλλαξαν.

Εγώ άλλαξε και άρχισα να αναρωτιέμαι γενικά για τη μητρότητα.
Και σύντομα ένιωσα τρομοκρατημένη με την ιδέα αυτή.
Είπα στον άνδρα μου ότι άλλαξα γνώμη, δεν ήθελα και δεν είχαμε ανάγκη τα παιδιά.

Μάλλον είχαμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Θα μπορούσαμε να διασκεδάζουμε, να ταξιδεύουμε και να γεράσουμε απλά μαζί.
Ο σύζυγός μου συγκλονίστηκε από την προοπτική αυτή.
Ήταν έτοιμος και ήθελα να αποκτήσουμε ένα μωρό.

Εγώ, απλά ήθελα να τρέξω μακριά!
Γιατί ο μεγάλος μου φόβος ήταν μήπως δεν θα ήμουν «καλή» μητέρα.
Δεν ήξερα αν θα είχα αγάπη και κατανόηση, και ανιδιοτελής αρκετά για να εγκαταλείψω την καριέρα μου.
Να εγκαταλείψω την ταυτότητα και το σώμα μου.
Αυτό το τελευταίο φαίνεται τρομερό, αλλά όταν έχεις αγωνιστεί με μια διατροφική διαταραχή όπως εγώ, ο φόβος αυτός είναι απόλυτα φυσιολογικός.

Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να είμαι σκληρή και ευαίσθητη, ισχυρή και σταθερή, ή μόνος γονέας.
Ο πατέρας μου πέθαινε όταν ήμουν 12 ετών, έτσι έχω παράλογο φόβο του θανάτου.

Φοβόμουν ότι αν είχαμε παιδί, κάτι κακό θα συνέβαινε στον άνδρα μου.
Ή ακόμη χειρότερα σε ένα από τα παιδιά μου.

Διαβάστε ακόμη: Όταν ο άντρας δουλεύει πολλές ώρες

Τι θα έκανα αν η κόρη μου ήθελε να αυτοκτονήσει, όπως εγώ προσπάθησα μία φορά;
Τι θα έκανα αν συνέβαινε κάποια σοβαρή αρρώστια;
Θα μπορούσα να ανταπεξέλθω, θα μπορούσα να αντέξω αυτό το βάρος; Ή θα τους απογοήτευα όλους;
Όμως η ζωή λειτουργεί πολύ περίεργα.
Έτσι πριν λίγο καιρό έχασα τη δουλειά μου.

Ήταν όμως η κατάλληλη στιγμή που βρήκα τον εαυτό μου, γιατί τότε είχα την ευκαιρία:
Θα μπορούσα να επαναπροσδιορίσω την ταυτότητα και τη ζωή μου, θα μπορούσαμε με τον άνδρα μου να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ένα παιδάκι.
Και έτσι κάναμε.

Σταμάτησα τα αντισυλληπτικά και τον επόμενο μήνα ήμουν έγκυος.
Τίποτε δεν ήταν εύκολο. Αγωνίστηκα πολύ σκληρά να συνδεθώ με το κοριτσάκι μου, αγωνίστηκα με την επιλόχεια κατάθλιψη, και ενώ ακόμη αγωνίζομαι με την αμφιβολία μήπως είμαι μία «κακή μαμά» οι περισσότεροι από τους φόβους μου έχουν πλέον εξαφανιστεί.
Επειδή έχοντας την κόρη μου με βοήθησε να μετατρέψω την εικόνα του σώματος μου.

Και τώρα πλέον έχω περισσότερη κατανόηση σε όλα τα πράγματα.
Αυτή η εικόνα της «κακής μαμάς» που κάποτε υπήρχε στη σκέψη μου, έχει πλέον αντικατασταθεί από μία πιο ισχυρή, πιο τρυφερή και πιο ανιδιοτελή σκέψη για μένα.
Δεν είμαι φυσικά «τέλεια» αλλά μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.»