Όταν οι γιαγιάδες παίρνουν τη θέση των μαμάδων

Υπάρχουν κάποια όρια που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται. Το δηλώνω κατηγορηματικά: μέσα σε μία οικογένεια κάθε μέλος πρέπει να έχει τον ρόλο του.

Υπάρχουν κάποιες μαμάδες που παρεμβαίνουν υπερβολικά στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν οι κόρες τους τα παιδιά τους. Αυτό ουδεμία σχέση έχει με τις συμβουλές διαπαιδαγώγησης που δίνει μια μάνα στην κόρη της, έτσι ώστε να τη βοηθήσει να αναλάβει η ίδια τον ρόλο της μητέρας. Κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο φυσιολογικό αλλά και απολύτως απαραίτητο.

Εγώ όμως μιλώ για τις μητέρες εκείνες που ξεχνούν ότι οι κόρες τους έχουν γίνει με τη σειρά τους μαμάδες και ότι θα πρέπει πλέον και εκείνες να αποκτήσουν τις δικές τους εμπειρίες πάνω στο θέμα.

Μια νέα μαμά, άλλωστε, πρέπει να κάνει και λάθη. Και κυρίως αυτή η μαμά έχει το δικαίωμα (ακόμα και την υποχρέωση) να κάνει αυτό που «νιώθει» ότι είναι το πιο σωστό για το παιδί της: εν ολίγοις, να πράξει διαφορετικά απ’ ό,τι η δική της μητέρα.

Σε γενικές γραμμές, το ότι η γιαγιά είναι γιαγιά δε σημαίνει ότι έχει δίκιο σε όλα και ότι θα πρέπει να επιδεικνύει σε όλους τη «μητρική της επιστημοσύνη»…

Οι γνώσεις της γιαγιάκας μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες. Οι καλές της συμβουλές έχουν ακόμη αξία στις μέρες μας. Ορισμένες τουλάχιστον, μιας και η ζωή, η κοινωνία και τα ήθη της εξελίσσονται…

[…] Έτσι, όλες οι πεποιθήσεις των γιαγιάδων δεν είναι απαραίτητα προσαρμοσμένες στο σήμερα. Και αυτό θα πρέπει να τους γίνει κατανοητό. Με ήρεμο τρόπο πάντως. Ας μη δημιουργούμε ενδοοικογενειακές διχόνοιες από το τίποτα. Αν το θέμα αφορά μαμά και κόρη, ή πεθερά και νύφη, τότε ας λυθεί ήρεμα μεταξύ τους, χωρίς αντιπαλότητα. Ας υπενθυμίσουμε στην έμπειρη γυναίκα ότι δεν απορρίπτουμε την άποψή της, ότι μάλιστα την ακούμε με προσοχή, αλλά ότι επιλέγουμε να εφαρμόσουμε αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό. Γιατί, ούτως ή άλλως, υπάρχουν χίλιες δυο εναλλακτικές σε σχέση με τη φροντίδα ενός παιδιού. Άλλωστε, αν ο σύζυγός σας σας επέλεξε, ε τότε δε θα είσαστε και τόσο κακή τελικά…

[…] Ο σύζυγος, απ’ τη μεριά του, θα έχει κάθε λόγο να υποστηρίξει τη γυναίκα του. Αν χρειαστεί να παρέμβει (και σ’ αυτή την περίπτωση τα πράγματα είναι δυσοίωνα…), τότε πρέπει να υπερασπιστεί τη γυναίκα με την οποία συμβιώνει, με την οποία περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Θα πρέπει να υπερασπιστεί τη γυναίκα που μεγαλώνει τα παιδιά του. Και αυτό θα πρέπει να γίνει χωρίς επιθετικότητα απέναντι στη μητέρα ή την πεθερά του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο λόγος που ορισμένες γιαγιάδες επικρίνουν τις νύφες τους είναι επειδή δεν έχουν κόψει τον ομφάλιο λώρο (και μάλιστα ποτέ εξ ολοκλήρου) με τον γιο τους (και έτσι το οιδιπόδειο αναδύεται ξανά).

Η μητέρα που επικρίνει την κόρη της για τον τρόπο που μεγαλώνει το παιδί της, συχνά ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία γιαγιάδων που τους είναι δύσκολο να δώσουν τη σκυτάλη, να παραδώσουν τα ηνία. Η μητρότητα και η ανατροφή των παιδιών υπήρξαν για χρόνια οι ρόλοι τους, και ξαφνικά παύουν να είναι το κέντρο της προσοχής σε αυτόν τον τομέα. Η κόρη ωριμάζει. Η μαμά γερνάει. Έτσι, σε αυτές τις περιπτώσεις, υπερέχει ο φόβος ότι είναι άχρηστες, ότι παραγκωνίζονται. Ο φόβος επίσης, κάποιες φορές, ότι η κόρη θα πετύχει με έναν διαφορετικό από τον δικό τους τρόπο, αποτελεί πλήγμα για τον εγωισμό τους. Αυτό μπορεί να το εκλάβουν ως απόρριψη, ή ακόμα και ως μια ένδειξη επιφυλακτικότητας εκ μέρους της κόρης τους. Παρ’ όλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα…

Όπως και να ’χει, ο καλύτερος τρόπος διευθέτησης παραμένει η επικοινωνία με ήρεμη διάθεση: το να βάζω πάντα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο στις οικογενειακές σχέσεις. Αυτό βοηθάει στο να διατηρεί ο καθένας τον ρόλο του, να οριοθετεί την «επικράτειά» του,– πράγμα όχι εύκολο όταν κατοικεί με τον άλλο στην ίδια «επικράτεια»... Δεν είναι άρα εύκολο ο καθένας να πάρει τις αποστάσεις του.

Μερικές φορές η γεωγραφική απόσταση (ακόμα και λίγων χιλιομέτρων) είναι μια καλή λύση, ώστε να υπάρξει συνεννόηση. Θα πρέπει, ωστόσο, να αποτελεί την έσχατη λύση, όταν όλες οι άλλες (εναλλακτικές που βασίζονται στην καλή επικοινωνία) έχουν αποτύχει. Όταν η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί καταστρέφει πλέον τη ζωή σας: τη δική σας, της συζυγικής/συντροφικής σας σχέσης, της οικογένειάς σας.

Πηγή

Το άρθρο διαβάσαμε εδώ: psycho-logos.com.gr

Μετάφραση – Επιμέλεια: Κυριακή Κάσση (Εκπαιδευτικός – Μεταφράστρια)