«Γράμμα για σένα, το παιδί σου και τους άλλους»
Για πόσο ακόμα άραγε; Θα προλάβουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να δουν την απεραντοσύνη του μεγαλείου αυτής της χώρας μια υπέροχη καλοκαιρινή μέρα, μετά από πολλά χρόνια; ‘Η θα δείχνουμε συγκινημένοι φωτογραφίες από τα παλιά ψάχνοντας με αγωνία σωστές λέξεις να αποτυπώσουμε την εικόνα της όμορφης χώρας που κάποτε ήταν…
Από τη μια λοιπόν ΟΜΟΡΦΙΑ.
Και από την άλλη ΟΛΕΘΡΟΣ.
Τόσο δίπλα μας σε αυτόν τον μικρό πλανήτη ο πόλεμός τους, σκοτώνει παιδιά την ώρα που παίζουν ελπίζοντας ότι οι μεγάλοι έχουν ακόμα μέσα τους καρδιά. Και αγάπη. Αλλά μια σφαίρα που βρίσκει στόχο τα ανέμελα κορμάκια τους, διαψεύδει τις ελπίδες τους ξανά και ξανά. Ο πόλεμός τους δεν έχει καρδιά. Και η αγάπη τους, βιασμένη και τσαλαπατημένη, έχει μόνο το χρώμα του χρήματος.
Και εμείς, από αιώνες συνένοχοι, δεν αντέχουμε τη θέα των αιμόφυρτων πτωμάτων και αλλάζουμε κανάλι. Και πλευρό, για να μη διαταράσσεται ο ύπνος μας. Δεν αντέχουμε τη σκέψη των άψυχων παιδιών και το βάζουμε –όπως πάντα- στα πόδια.
Τα δικά μας παιδιά να είναι τουλάχιστον καλά… Τι μπορούμε να κάνουμε για τα άλλα. Τα ξένα. Τα άτυχα. Τα παιδιά του πολέμου…
Ρίχνω μια ματιά στη θάλασσα και επιστρέφω σε μια καθημερινότητα στην οποία είναι πιο εύκολο να ζήσω. Να ζήσεις και να κάνεις την κάθε στιγμή σου να αξίζει.
Μέσα σε αυτές τις απλές ημέρες που κυλούν ήρεμα και δοξάζουμε το Θεό για την τύχη μας, κάνουμε όλοι μας χιλιάδες επιλογές, ηθελημένα ή άθελά μας. Ας πούμε, η μαμά μιας ιστορίας που έχω να σας διηγηθώ, έκανε την εξής επιλογή:
Πήρε τον άντρα της και το μωράκι τους και 11:30 η ώρα το βράδυ, κάθισαν σε μια ταβέρνα για φαγητό. Διάλεξαν μια ήσυχη γωνιά για να μην ενοχλούν και να μην ενοχλείται και το βρέφος…. και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Το μωρό άρχισε να κλαίει σπαρακτικά και ό, τι και αν δοκίμαζαν για να το σταματήσουν οι αμήχανοι γονείς, δεν στάθηκε αρκετό για να ηρεμήσει το παιδάκι τους.
Στα γύρω τραπέζια ξεκίνησε ένα ανελέητο σούσουρο για τους απαράδεκτους γονείς που τέτοια ώρα, αντί να είναι σπίτι τους και το μωρό τους να κοιμάται ήσυχο στο κρεβατάκι του, το έσερναν το κακόμοιρο στις ταβέρνες, να ενοχλεί και τον κόσμο που ήρθε να φάει με την ησυχία του…
Κάπου αλλού, μια άλλη μαμά, ενός μεγαλύτερου παιδιού κάπου στα 15 του, στην καρδιά μιας σκληρής εφηβείας, δέχτηκε αιφνίδια λεκτική επίθεση από το γιό της, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μιας εκλεκτής ομήγυρης από φίλους… Η μαμά ξεροκατάπιε, κοκκίνισε και άφησε το περιστατικό να λήξει ακριβώς εκεί. Δεν έκανε απολύτως τίποτα. Μια άλλη μαμά όμως, ενός «καλού» και ευγενικού παιδιού που «ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο», θορυβημένη από το περιστατικό και θιγμένη πολύ που μια βρισιά χάλασε την αισθητική μιας εξαιρετικής κατά τα άλλα βραδιάς, επιτέθηκε (και αυτή!) στην μάνα του αγενή εφήβου και επέβαλε την τάξη, δίνοντας παράλληλα και μια μικρή διάλεξη για το πώς θα έπρεπε να μεγαλώνουν τα παιδιά…
Με προβλημάτισαν πολύ αυτές οι δύο, τόσο συνηθισμένες και οικίες, σε όλες τις μαμάδες ιστορίες που θέλησα να τις μοιραστούμε και να μπορούμε να βρούμε μαζί ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ…
Ανέλυσα πολύ τα δύο περιστατικά στο μυαλό μου και στο μόνο κοινό τόπο που κατέληγαν κάθε φορά οι σκέψεις μου, όποιον δρόμο και αν έπαιρναν αρχικά είναι ότι αντί κριτικής, προτιμώ χίλιες φορές την ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ.
Σε τι θα με βοηθήσει δηλαδή, να ρίξω το ανάθεμα σε μια μαμά που φέρθηκε ή αντέδρασε έτσι ή αλλιώς σε μια συγκεκριμένη στιγμή;
Πως μπορώ να ξέρω τι είχε προηγηθεί στη ζωή μιας οικογένειας μια συγκεκριμένη μέρα που την οδήγησε να κάνει τη μία ή την άλλη επιλογή που τυχαίνει να με βρίσκει κάθετα αντίθετη;
Τι με κάνει τόσο σίγουρη ότι σε μια παρόμοια συγκυρία δεν θα υιοθετούσα και εγώ μια αδιέξοδη συμπεριφορά;
Γιατί υποθέτω τόσο επιπόλαια και φιλάρεσκα ότι είμαι καλύτερη μαμά από την απέναντι;
Αυτό που θέλω να σου πω τελικά, είναι ότι όλοι εμείς οι γονείς, μπαμπάδες και μαμάδες είμαστε επιρρεπείς στο λάθος, κάθε δευτερόλεπτο. Η μόνη επιλογή λοιπόν, από την οποία μπορούμε να βγούμε εμείς κερδισμένοι και κυρίως να ωφελήσει τα παιδιά μας, θεωρώ ότι είναι να αντιστεκόμαστε στην άκρατη επιθυμία μας να κρίνουμε τους άλλους γονείς για τα λάθη τους –έστω και αν τα κάνουν μπροστά στα πεινασμένα για κριτική μάτια μας- και να περιοριστούμε στην αυτοκριτική μας. Να σκεφτούμε κάθε στιγμή τι είναι αυτό που θα μπορούσε να μας διασφαλίσει μια αρμονική σχέση αγάπης με τα παιδιά μας και ποια λάθη δεν θέλουμε να ξανακάνουμε ποτέ γιατί άφησαν πίσω τους σημάδια στις αθώες εύπλαστες ψυχές τους, αλλά και στις δικές μας που σκλήρυναν με τον καιρό…
Γιατί τίποτα δεν φθείρει πιο γρήγορα την αρετή με την οποία ξεκινάμε όλοι τη ζωή μας, όσο η κριτική στις ζωές των άλλων…
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
