Καβγάδες αδερφών
Όλοι οι γονείς έχουν φωνάξει κάποια στιγμή: «Μα πώς κάνετε έτσι! Αδέρφια είστε!» και έχουμε πιο πολλές φορές ακούσει «Μαμάαα! Με χτύπησε!»
Σίγουρα –για να μην πούμε από την αρχαιότητα αλλά σίγουρα από πολύ παλιά!!- οι φράσεις αυτή έχει ακουστεί εκατομμύρια φορές σε όλον τον κόσμο! Με άλλα λόγια, όλα τα αδέρφια έχουν κάποια στιγμή τσακωθεί στη ζωή τους και όλα τα αδέρφια κάποια στιγμή έχουν ζηλέψει… Το πόσο πολύ όμως μπορεί να ζηλεύουν και το πώς το εκφράζουν όμως είναι αυτό που διαφοροποιείται σε κάθε οικογένεια και αυτό που καθορίζει τις σχέσεις των παιδιών στην υπόλοιπη ζωή τους.
Οι περισσότεροι γονείς, λοιπόν, κάνουμε καθημερινά προσπάθειες ώστε να έχουν τα παιδιά μας καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους και παράλληλα να μην τσακώνονται. Νομίζουμε, όμως, ότι με το να επέμβουμε και να ψάξουμε να βρούμε τι έγινε και ποιος ξεκίνησε έναν καβγά θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας να λύσουν τις διαφορές τους!
Η πραγματικότητα όμως άλλα μας δείχνει…. Αν αυτό ίσχυε, όλα τα αδέρφια θα είχαν σταματήσει να τσακώνονται… Άρα λοιπόν εμείς τελικά τι μπορούμε να κάνουμε;
Το σημαντικότερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας στον τομέα αυτό είναι σε μια ήρεμη στιγμή να τους μάθουμε στρατηγικές επίλυσης συγκρούσεων, οι οποίες θα είναι πολύτιμες για όλη τους τη ζωή, ακολουθώντας κάποια «βήματα»:
• Παραμένουμε ήρεμοι.
• Τους εξηγούμε ότι είναι φυσιολογικό να θυμώνουμε κάποια στιγμή με τα αδέρφια και ότι αυτό συμβαίνει σε όλους.
• Ότι κατανοούμε πώς αισθάνονται ο ένας με τον άλλον σε μια δεδομένη στιγμή και τα βοηθάμε να αναγνωρίσουν και αυτά το συναίσθημά τους απέναντι στα αδέρφια τους.
• Ότι όταν έχουμε θυμώσει με τα αδέρφια μας το ξύλο απαγορεύεται αλλά μπορούμε να εκφράσουμε αλλιώς το θυμό μας.
• Ότι όταν έχουμε θυμώσει χρειάζεται να το πούμε στον άλλον και να του εξηγήσουμε τι δεν μας αρέσει στη συμπεριφορά του.
• Στη συνέχεια, τα βοηθάμε να το εκφράσουν και αυτά ο ένας στον άλλον, ακόμα και αν χρειαστεί να το πούμε εμείς την πρώτη φορά για να μας ακούσουν. Μπορούμε να φτιάξουμε και μία λίστα –αποδεκτή από όλα τα μέλη της οικογένειας- με το τι μπορούμε να πούμε και να κάνουμε όταν έχουμε θυμώσει.
• Θεσπίζουμε όλοι μαζί τον κανόνα ότι ο θυμός επιτρέπεται, το ξύλο όμως όχι.
• Εάν τα δούμε να χτυπιούνται ξανά, τους υπενθυμίζουμε τον καινούριο κανόνα και, χωρίς να ρωτήσουμε ποιος φταίει τα καθοδηγούμε να εκφράσουν το θυμό τους αλλιώς.
• Παραμένουμε σταθεροί στον καινούριο κανόνα και πάντα με ήρεμο και επεξηγηματικό τρόπο τονίζουμε ότι δεν επιτρέπουμε πια το ξύλο. Παράλληλα, τα χωρίζουμε όταν παρεκτρέπονται, χωρίς να θυμώνουμε και να τα ενοχοποιούμε και τα καθοδηγούμε να λύσουν τη διαφωνία τους με άλλο τρόπο.
• Πάντα εντοπίζουμε, τονίζουμε και επιβραβεύουμε ακόμα και την πιο μικρή συμπεριφορά των παιδιών που τους βοηθάει να παίζουν και να λύνουν τις διαφορές τους χωρίς ξύλο και έντονους καβγάδες.
• Συζητάμε όλοι μαζί και τονίζουμε τι κερδίζουμε με το να λύνουμε τις διαφορές μας χωρίς ξύλο.
• Δεν ξεχνάμε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις διαφωνίες ανάμεσα στα αδέρφια, αυτές δεν θα τελειώσουν ποτέ!! Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να μην εκφράζουν το θυμό τους ή τη ζήλεια τους με το ξύλο και παράλληλα να επικοινωνούν καλύτερα.
Ο στόχος μας ποτέ δεν είναι να βρούμε και να τιμωρήσουμε τον ένοχο σε κάθε καβγά αλλά η εκμάθηση δεξιοτήτων και υγιών τρόπων επικοινωνίας και έκφρασης και ελέγχου των συναισθημάτων και κυρίως του θυμού, δεξιότητες που θα αποδειχτούν πολύτιμες για όλη τη ζωή των παιδιών μας. Παράλληλα, με το να μην εστιάζουμε στον ένοχο και στην τιμωρία δημιουργούμε ισχυρότερους δεσμούς ανάμεσα στα αδέρφια, κάνοντάς τους να νιώθουν «σύμμαχοι», εφόδια πολύτιμα, που θα τους συνοδεύουν στην υπόλοιπη ζωή τους.
