«Γράμμα σε σένα που παλεύεις με τις δίαιτες»

-Πώς θα μπορέσεις ποτέ να ελέγξεις τη σχέση σου με το φαγητό;

-Πώς θα πειθαρχήσεις στον εαυτό σου;

-Πώς θα πάψεις να παίρνεις τόση ευχαρίστηση από το φαγητό;

-Πώς θα αποκτήσεις το σώμα που πάντα ονειρεύεσαι;

-Πώς θα αλλάξεις;

-Πώς θα γίνεις σαν τις άλλες που τα καταφέρνουν;

Δεν θα μπω στον κόπο να σε πείσω ότι η αξία σου δεν μετριέται σε κιλά. Εσύ θα σκεφτείς ότι είναι μόνο λόγια παρηγοριάς και θα αποδώσεις για μια ακόμα φορά στη ζυγαριά σου, όσα άσχημα συμβαίνουν στη ζωή σου. Θα ήταν όλα αλλιώς λες, αν ήσουν λίγα ή πολλά κιλά λιγότερα και αφήνεσαι πάλι στην απογοήτευση…

Θα σε αγαπούσαν πιο πολύ

θα είχες καλύτερη σχέση με το σύντροφό σου

θα είχες αυτοπεποίθηση

θα είχες πετύχει περισσότερα στη δουλειά σου

θα ήσουν μάλλον ευτυχισμένη…

Θα μοιραστώ μαζί σου λοιπόν, όσα άκουσα πρόσφατα, παρακολουθώντας μια εμπνευσμένη ομιλία, μιας γυναίκας που έχει ταλαιπωρηθεί –και αυτή- πολύ από τις ατέρμονες αυξομειώσεις του βάρους της. Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι μία αξιόλογη νευροεπιστήμονας, σύζυγος και μαμά που πάσχιζε χρόνια να χάσει βάρος και να το διατηρήσει σε χαμηλά επίπεδα. Δεκάδες δίαιτες, διατροφές, πειράματα, στέρηση, ταλαιπωρία και σπασμένα νεύρα. Στο τέλος της ημέρας ένιωθε πάλι ανίκανη να τα καταφέρει. Ακόμα και όταν κατάφερνε να χάσει τα κιλά που της βάραιναν την ψυχή, περισσότερο και από το σώμα, δεν κατάφερνε ποτέ να τα διατηρήσει και έτσι πάντα επέστρεφε στο σημείο μηδέν.

Σου θυμίζει κάποιον που ξέρεις; Εμένα ναι… Σαν να το ξέρω αυτό το κορίτσι, αυτήν τη γυναίκα… σαν να έχω δει πολλές φορές το είδωλό της στον καθρέφτη μου… Σαν να νιώθω τη μεγάλη θλίψη της. Τη θλίψη της, την οποία έμαθε να κρύβει καλά από τους άλλους, από φόβο μήπως δουν και αυτοί την εικόνα που βλέπει εκείνη και τη λυπηθούν… Όπως λυπάται η ίδια τον εαυτό της, κάθε φορά που δεν τα καταφέρνει να είναι τέλεια…