Η κόρη μου, ο ήρωάς μου!

Το μωράκι μου, το κοριτσάκι μου, δεν ήταν καλά… Ήταν πρησμένες οι κοιλίες του εγκεφάλου της και είχε πάθει και ένα εγκεφαλικό, εκεί μέσα στην κοιλιά μου!  Σηκώθηκα από το κρεβάτι αποσβολωμένη και τότε ο γιατρός μου με ρωτάει: «Φωτεινή, είσαι καλά;» Από εκείνη τη στιγμή νομίζω πως άλλαξε όλη η ζωή μου…

Δυο εβδομάδες μετά πήγα να γεννήσω με προγραμματισμένη καισαρική. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου όλον αυτόν τον καιρό, γιατί απλά δε τα θυμάμαι… Τα έχω σβήσει από τη μνήμη μου, εδώ και χρόνια…  Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι προσευχόμουν να ζήσει το μωρό μου, μιας και μου είχαν πει ότι μπορεί και να πέθαινε κατά τη διάρκεια της γέννας ή αμέσως μετά…

Δε θυμάμαι τίποτα ούτε από το χειρουργείο, όλα είναι θολά στο μυαλό μου αν και ήμουν ξύπνια (μου είχαν κάνει επισκληρίδιο).  Το μόνο που θυμάμαι είναι το κλάμα της μπεμπούλας μου όταν γεννήθηκε, το κλάμα της που με ταρακούνησε και ήταν σαν να γεννήθηκα κι εγώ ξανά! Το παιδί μου, η κόρη μου είχε έρθει στη ζωή, ήταν ζωντανή και έτοιμη να παλέψει για τη ζωή της! Κι αν αυτό το μικρό πλασματάκι είχε τόση δύναμη μέσα του, εγώ δε θα μπορούσα να λυγίσω ούτε για μια στιγμή!

Δυστυχώς τα νέα από εκείνη την ώρα και για κάθε εξέταση που γινόταν στο μικρό μου, ήταν αποκαρδιωτικά… Συγγενείς ανωμαλίες στην καρδιά και ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που θα έπρεπε να την είχε σκοτώσει. Οι γιατροί μου είπαν ότι είναι ανεξήγητο το ότι επιβίωσε από αυτό το επεισόδιο και ότι οι εγκεφαλικές της βλάβες είναι τόσο μεγάλες που δε θα περπατήσει ποτέ. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου…

Το μωρό μου έμεινε στην εντατική 15 βδομάδες, μια περίοδος που εγώ δε σταμάτησα να κλαίω, ούτε λεπτό. Αρχίσαμε θεραπείες… Θεραπείες για όλα μας τα προβλήματα… Τα χτυπήματα δε σταμάτησαν όμως εκεί, όταν γίναμε 11 μηνών η Ευτυχία μου διαγνώστηκε με εγκεφαλική  παράλυση. Ακόμα και οι ειδικοί σήκωναν τα χέρια ψηλά με την κατάστασή της, εγώ όμως ήξερα, είχα πίστη στην Ευτυχία μου!

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ώρες ώρες μου φαίνεται ότι έχουν περάσει σαν νερό και άλλες απίστευτα αργά και βασανιστικά. Δε θα σας μιλήσω για τα δύσκολα, αλλά για τα όμορφα, για τις στιγμές ανείπωτης ευτυχίας που μας έχει προσφέρει το κοριτσάκι μας.  Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που κράτησε το μπιμπερό της μόνη της, ήταν 2,5 χρονών τότε ή την ημέρα που περπατήσαμε στα 4 μας, με τα υποβοηθούμενα εξαρτήματα στα ποδαράκια μας!

Η Ευτυχία μου αντιμετωπίζει τη ζωή με αποφασιστικότητα και δύναμη, δίνει χαρά σε όλους γύρω της και παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, κάθε μέρα ξυπνά με ένα διάπλατο χαμόγελο!

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από πέντε χρόνια ότι θα αποκτούσα ένα παιδί με τόσο σοβαρά προβλήματα υγείας, δε θα τον πίστευα και θα έλεγα ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους! Τελικά η ζωή είχε άλλα σχέδια για μένα…

Στη ζωή του κάθε ανθρώπου έρχεται ένα σημείο που ο καθένας μας χρειάζεται κάποιον να τον εμπνέει, να τον ωθεί να γίνει το καλύτερο που μπορεί, έναν ήρωα με την πραγματική σημασία της λέξης!

Ευτυχούλα μου, εσύ είσαι αυτός ο άνθρωπος για μένα! Εσύ είσαι ο ήρωάς μου, εσύ με προκαλείς να γίνω η καλύτερη μαμά του κόσμου για να εκπληρώσω τις απεριόριστες δυνατότητες σου! Με αγαπάς χωρίς όρους και το ξέρω, με τιμάς που με διάλεξες για μαμά σου και πραγματικά πιστεύω ότι γεννήθηκες και επιβίωσες για να αλλάξεις τη γνώμη του κόσμου για τα άτομα με «ξεχωριστές ικανότητες».

Σ αγαπάω ζωή μου, Ευτυχία μου, και δεν είμαι απλά καλά, είμαι ευτυχισμένη που απέκτησα εσένα, ένα τόσο ξεχωριστό πλάσμα!

Φωτεινή