Ο γιος μου...
Στο μαιευτήριο παρατηρούσα, από μια μικρή απόσταση πια (από τότε που έγινα και εγώ μαμά) και με πιο καθαρό βλέμμα, τις αντιδράσεις των φίλων και γνωστών που επισκέπτονταν τη νέα μαμά για να τη στολίσουν με ευχές για το νεογέννητο αγγελούδι της. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι οικείοι της μαμάς την επαινούσαν για το φύλο του παιδιού και έμοιαζε πραγματικά να την συγχαίρουν –όπως και το σύζυγό της- που κατάφεραν να κάνουν αγόρι!
Το είχα νιώσει και εγώ όταν μοιραζόμασταν την είδηση του φύλου του παιδιού μας με τους δικούς μας ανθρώπους ότι είχε μια ξεχωριστή αίγλη η αναγγελία του ερχομού ενός ακόμη αγοριού σε τούτη τη γη, αλλά δεν ήμουν βέβαιη αν όντως ήταν έτσι.
Αν όντως στην Ελλάδα του 2009 και στην Ελλάδα του 2014, είναι ακόμα πολύ σημαντικό να αποκτά κανείς αρσενικό απόγονο. Για παλιά το γνώριζα, το είχα ζήσει μέσα από διηγήσεις στην οικογένεια μου για το πόση απογοήτευση έφερνε η γέννηση ενός κοριτσιού, σε σχέση με ένα αγόρι κάποτε.
Είχα και τότε πολλές φορές αναλογιστεί γιατί οι μάνες έχουν αδυναμία στους γιους τους και τώρα διαπίστωσα για μία ακόμα φορά, ότι όλο αυτό ξεκινάει από το πρώτο λεπτό της γέννησης του, από τις πρώτες επιδοκιμασίες που βιώνει μία μαμά που έκανε ΑΓΟΡΙ και αισθάνεται αίφνης σημαντική στα μάτια των άλλων…
Και μετά; Τι συμβαίνει σε αυτήν τη μοναδική σχέση που εξουσιάζει και επηρεάζει σαν ισχυρός καταλύτης έναν άντρα, λες και είναι για πάντα παιδί;
Τι συμβαίνει στην ψυχή μιας γυναίκας όταν γίνεται η μαμά ενός αγοριού;
Γιατί επαναλαμβάνει με ευλάβεια μεγαλώνοντας το γιο της, όλα εκείνα τα λάθη από τα οποία έχει υποφέρει από κάποιον σύντροφό της που έμοιαζε απελπιστικά προσηλωμένος στη μητέρα του;
Η μαμά ενός αγοριού, συνειδητά ή ασυνείδητα, βλέπει στα τρυφερά ματάκια του, εκτός από το παιδάκι της και τον μοναδικό άντρα στη ζωή της.
Που θα είναι για πάντα δικός της.
Που δεν θα την προδώσει ποτέ.
Που δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ.
Που θα της ορκίζεται αιώνια αγάπη μέχρι να κλείσει τα μάτια της.
Που θα το εννοεί.
Και που την ίδια στιγμή, δεν θα τολμάει να κόψει τον ομφάλιο λώρο της ψυχής του που είναι δεμένος με ΕΚΕΙΝΗ. Γιατί η αγωνία της να μην τη διαψεύσει ποτέ, να μην τη ματαιώσει ποτέ όπως ίσως έκαναν οι άλλοι άντρες της ζωής της, θα του σφίγγει την καρδιά και θα την τραβάει κοντά της.
Με τρόπο απελπισμένο και πνιγηρό, επικίνδυνο και σκοτεινό. Και το μικρό αγοράκι που θα γίνει άντρας, δεν θα μάθει ποτέ πώς να λέει ΟΧΙ στην ανάγκη της μάνας και θα λέει πάντα ναι. Θα λέει πάντα «είμαι εδώ για σένα», θυσιάζοντας την προσωπική του ελευθερία, τον έρωτα που μαγεύει και σε ταξιδεύει και όσα όνειρά του θα ήταν ικανά να τον οδηγήσουν μακριά της.
Και η μαμά του αγοριού, μεθυσμένη από την εξουσία της αγάπης του για εκείνη, θα μπαίνει ξανά και ξανά στον πειρασμό να ζητάει αποδείξεις για την αιώνια αφοσίωση του παιδιού της σε εκείνη, με όποιο τίμημα. Γιατί τα δάκρυα της είναι ανίκητα. Γιατί η χαρά της είναι πάντα το μεγαλύτερο δώρο για εκείνο το μικρό παιδάκι που αναπνέει μέσα από το χαμόγελό της…
Και εκείνη;
Και εσύ;
Τι θα κάνεις; Θα το αφήσεις να ζήσει; Θα το αγαπήσεις αρκετά ώστε να του χαρίσεις την ελευθερία του; Θα του κεντήσεις φτερά στους ώμους για να πετάξει μακριά σου; Θα του μάθεις πώς να ζει ευτυχισμένος μακριά σου;
Γιατί αυτός είναι ο πιο ιερός σκοπός μιας μαμάς: να μεγαλώνει το παιδί της, ώστε να φύγει από κοντά της, σίγουρος για την αγάπη και δυνατός για μια ζωή. Τη δική του ζωή.
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
