«Γράμμα σε σένα που αγωνιάς για το παιδί σου»
Και τότε, μέσα στην γαλήνη και την ησυχία της στιγμής μου, ένας γνώριμος -δυστυχώς- ήχος, σπάει σε χίλια κομμάτια τη ρομαντική μου διάθεση… ΒΗΧΑΣ. Δυνατός, επίμονος, τρομακτικός βήχας. Δεν χρειάστηκε να αναζητήσω την προέλευσή του. Πήγα κατευθείαν στο παιδικό δωμάτιο, καθώς μία λατρεμένη γκρίνια, ένα νυσταγμένο παραπονάκι, με έψαχνε κάπου ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο…
Νομίζω τη συνέχεια την ξέρετε καλά. Και αν υπάρχει έστω και μία μαμά που δεν την ξέρει, θα ήθελα να της πω χωρίς περιστολές ότι τη ζηλεύω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου. Αν υπάρχει έστω και μία μαμά που δεν παλεύει ΚΑΙ αυτόν τον χειμώνα με τις ιώσεις, θέλω να τη γνωρίσω και να της πω ότι είναι επισήμως Ο ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ!
Τη συνέχεια λοιπόν την ξέρετε καλά… Στο σπίτι χτυπάει συναγερμός. Όλοι σε επιφυλακή. Θερμόμετρα, χαρτομάντιλα, μπουκαλάκια με αντιπυρετικά, διάσπαρτα παντού σε πρώτη ζήτηση. Αποχή από το σχολείο και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της ζωής του παιδιού και πολύ πολύ αυπνία… Και αν όλα αυτά τα αντέχεις, όπως τα αντέχω και εγώ, ένα πράγμα σε λυγίζει πάντα: αυτή η αγωνία που δεν περιγράφεται με λόγια για την υγεία του παιδιού σου. Και τότε αρχίζουν οι μαύρες σκέψεις:
Και αν δεν είναι απλώς μια ίωση;
Και αν του γυρίσει σε καμιά πνευμονία;
Και αν του αφήσει κάτι αυτός ο ασταμάτητος βήχας;
Και αν του ανέβει πολύ ο πυρετός;
Στα αλήθεια δεν μπορώ να απαριθμήσω τα βασανιστικά ερωτήματα που τριγυρίζουν στον εγκέφαλό μου, κάθε φορά που ένα ή και τα δύο αγοράκια μου έχουν κάποια ίωση, ούτε να μετρήσω τις φορές που θα ήθελα να τρελάνω τον παιδίατρο μας, με όλες τις ερωτήσεις που μου τριβελίζουν το μυαλό… Αν επέτρεπα στον εαυτό μου να αφεθεί στην αγωνία και στη θλίψη που με κατακλύζει στην έλευση κάθε καινούργιας ίωσης, θα έπρεπε να δέσω τον γιατρό σε μια καρέκλα στο σπίτι και να τον βασανίζω με τις αμέτρητες αγωνιώδεις ερωτήσεις μου, οι οποίες συνήθως έχουν μία απλή απάντηση:
«Μην ανησυχείτε, μία απλή ίωση είναι. Θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει. Δώστε αντιπυρετικό, εφόσον χρειαστεί και καλέστε με αύριο για να με ενημερώσετε πώς πάει το παιδί…» Μία απλή ίωση… ΑΠΛΗ;;; Και τότε…
Γιατί έχει τόση επίδραση πάνω μου;
Γιατί δεν έχει τίποτα νόημα, μέχρι να πέσει ο πυρετός;
Γιατί αυτός ο βήχας με κάνει να χάνω τον ύπνο μου;
Γιατί με κυριεύει ο φόβος κάθε φορά που αρρωσταίνουν;
ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ, είναι η μόνη απάντηση που έχω για μένα και για σένα. ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ, η μεγαλύτερη, η σπουδαιότερη, η πιο σπαρακτική επιθυμία που έχω μέσα μου, είναι να μην υπήρχαν πια παιδικές ασθένειες. Ούτε ιώσεις, ούτε τίποτα. Κανένα παιδί να μην χρειαζόταν ποτέ να πάρει ούτε ένα φάρμακο. Να μην χρειαζόταν να πονέσει ποτέ. Να μην ήξερε πως μοιάζει ένα νοσοκομείο, παρά μόνο από την εξωτερική πλευρά του… Να μην κινδύνευε ποτέ η ζωούλα κανενός παιδιού. Να μη χανόταν κανένα… Είναι το μόνο κενό στη φύση που δεν αναπληρώνεται ΠΟΤΕ.
Ας υπήρχαν αρρώστιες. Αλλά μόνο για τους μεγάλους… Ζητάω πολλά;
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα, χωρίς ιώσεις…
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Σ. Δεν ξεχνώ ότι υπάρχουν παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους και μαμάδες που λιώνουν από αγωνία για τα αγγελούδια τους και που μία ίωση θα ήταν σαν Παράδεισος για τις οικογένειες τους… Όμως οι λέξεις μου δεν φτάνουν για να εκφράσω τα συναισθήματα μου για τον ηρωισμό σας και για τον ιερό αγώνα σας που εύχομαι ολόψυχα να είναι νικηφόρος. Πώς να γράψω χωρίς λέξεις…
