Πως τα παιδιά μας βοηθούν να γίνουμε πιο γενναίοι

Πως τα παιδιά μας βοηθούν να γίνουμε πιο γενναίοι

Φίλη αναγνώστρια διηγείται: «Πριν λίγες ημέρες πήγαμε να παρακολουθήσουμε μία μουσική παράσταση της μεγαλύτερης κόρης μου στο νηπιαγωγείο.

Όταν άνοιξε η αυλαία, είδα το κοριτσάκι μου στην πρώτη σειρά με κάτι μάτια ορθάνοιχτα.
Κατάλαβα ότι το παιδί μου ήταν τρομοκρατημένο, αντικρύζοντας μία κατάμεστη αίθουσα.

Άρχισα να προετοιμάζομαι για να διαλέξω τα κατάλληλα λόγια που έπρεπε να της πω, στην περίπτωση που έβαζε τα κλάματα ή πάγωνε τελείως.
Και βέβαια σκεπτόμουν πως μπορώ να αντιστρέψω μία τραυματική εμπειρία σε κάτι θετικό.

Όμως στη συνέχεια συνέβη κάτι καταπληκτικό. Διστακτικά και με τρόμο άρχισε να λέει το τραγουδάκι της.
Στην αρχή μόλις που ακουγόταν αλλά σιγά – σιγά η φωνή της έγινε πιο σταθερή και πιο δυνατή.

Την κοίταζα στα μάτια όσο μπορούσα με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο, ενώ εκείνη προσπαθούσε να είναι όσο το δυνατόν πιο συγκεντρωμένη κάτω από τους προβολείς.
Έριξα μια ματιά στο σύζυγό μου.
Τα μάτια μας ήταν δακρυσμένα!

Ήταν πράγματι πολύ φοβισμένη, αλλά συνέχιζε.
Αυτό δεν ήταν το μωρό μου. Ήταν ένα μικρό κορίτσι που μάθαινε πώς να αντιμετωπίζει τον κόσμο.
Δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο υπερήφανη, συνειδητοποιώντας πόσο γρήγορα περνά ο καιρός.
Εικόνες και στιγμιότυπα από την βρεφική ηλικία της, με το χέρι της πάντα μέσα στο δικό μου, πέρασαν από τα μάτια μου.

Την παρακολουθούσα να μεγαλώνει, όπως και εκείνη με βοήθησε να ωριμάσω από τη στιγμή που γεννήθηκε.
Την παρακολουθούσα με δέος και συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν μόνο εγώ που της δίδαξα πράγματα, και εκείνη με δίδαξε πολλά.

Κατάλαβα πόσες φορές οι κόρες μου, μου δίδαξαν να είμαι τολμηρή και μου θύμιζαν να διεκδικώ μία νεανική τόλμη που πολύ συχνά μπορεί να χάνεται μέσα στις υποχρεώσεις ότι απλά είσαι ένα υπεύθυνο ενήλικο πρόσωπο.

Η μητρότητα είναι γεμάτη φόβους, πολλοί σχετίζονται με τα παιδιά μας, αλλά και πάρα πολλοί σχετίζονται με τους εαυτούς μας, από όλα τα χρόνια με τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας, με όλα τα σκαμπανεβάσματα της ζωής.

Είναι τα παιδιά μου, τόσο μικρά στο μέγεθος αλλά τόσο μεγάλα στο πνεύμα, που με ώθησαν να εγκαταλείψω ή να αντιμετωπίσω τις δικές μου αδυναμίες, συμπληρώνοντας τα κενά με μία σαφήνεια που μόνο η άποψη ενός παιδιού μπορεί να φέρει.

Αντιμετώπισα τη δική μου θνησιμότητα φέρνοντας στον κόσμο τα παιδιά μου με πολύπλοκες εγκυμοσύνες.
Τη στιγμή που πήρα στην αγκαλιά μου τη μεγαλύτερη κόρη μου, αυτή που είναι τώρα στη σκηνή, σκέφτηκα ότι ναι τα καταφέραμε, τα καταφέραμε μαζί.

Βέβαια κάθε μέρα φοβάμαι για την υγεία και την ασφάλεια των παιδιών μου, και ελπίζω ότι θα είμαστε πάντα ικανοί να τα προστατεύουμε και ότι θα είναι ελεύθερα να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο.
Ο φόβος είναι μέρος της μητρότητας.

Αλλά δεν μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής. Κάθε μέρα πρέπει να ισορροπώ τις δικές ανησυχίες και να τις αφήνω ήσυχες, να μαθαίνουν, να κινηθούν πέρα από τον έλεγχό μου και να ανήκουν στον κόσμο.

Τα παιδιά μου δίδαξαν να αποδέχομαι τον εαυτό μου, για κείνα είμαι η καλύτερα μητέρα, παρά τις δικές μου αμφιβολίες για το αν είμαι αρκετά καλή.
Εν μέσω μιας επαγγελματικής κρίσης, όπου δεν φαινόταν κανένα μονοπάτι διαφυγής, η κόρη μου με κοίταξε και μου είπε «Είσαι μία καλή συγγραφέας μαμά, είναι αυτό που αγαπάς. Είναι αυτό που πρέπει να κάνεις». Ξεκαθάρισε το τοπίο, λέγοντάς μου ότι όλα αυτά είναι δικοί μας φόβοι.

Είναι φόβοι αποτυχίας, είναι φανταστικά όρια που θέτουμε εμείς στον εαυτό μας όταν δεν ξέρουμε τι είναι στην άλλη πλευρά, ή ποιοι θα είμαστε όταν πάμε εκεί…

Στο αυτοκίνητο γυρίζοντας σπίτι, η κόρη μου κοίταζε ήσυχα έξω από το παράθυρο και έλεγε μόνη της «αντιστάθηκα στο φόβο μου, αντιστάθηκα»!

Κοίταξε στην άλλη πλευρά και βρήκε τον εαυτό της να βρίσκεται εκεί πιο δυνατή από κάθε άλλη φορά.
Την κοίταξα στο πίσω κάθισμα και θυμήθηκα την εικόνα της στη σκηνή, γεμάτη από φόβο αλλά και κουράγιο.

Στα έξι χρόνια της φαίνεται να καταλαβαίνει ότι ο φόβος και η επιτυχία πηγαίνουν χέρι με χέρι, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα εύκολα και ότι πρέπει μερικές φορές να «πηδάμε» στο άγνωστο.
Ελπίζω μία μέρα να καταλάβει πόσο πολύ η μητέρα της θαυμάζει την επιμονή της και πόσο με κάνει και εμένα να τολμώ και να επιμένω».