Σύντομη Ιστορία της Βάπτισης
Η βάπτιση είναι μια χριστιανική τελετή, ένα από τα επτά μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και για πολλές οικογένειες μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής τους. Σε ότι αφορά τη χριστιανική πίστη, είναι ορόσημο στη ζωή του παιδιού εφόσον μέσω της βάπτισης το παιδί εντάσσεται στη χριστιανική κοινωνία και δηλώνει επισήμως θρήσκευμα.
Η λέξη βάπτιση προέρχεται από το βάπτω/βαπτίζω που σημαίνει βουτάω, βυθίζω. Το νερό χρησιμοποιείται στη βάπτιση ως σύμβολο εξαγνισμού, όλες οι αμαρτίες εξαλείφονται με το βάφτισμα, (π.χ. το προπατορικό αμάρτημα) .
Η βάπτιση των μωρών δημιούργησε διχογνωμία στο χριστιανισμό με τη μία γνώμη να υποστηρίζει ότι πρέπει να γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία όταν τα παιδιά γνωρίζουν το Χριστιανισμό και την άλλη γνώμη να θεωρεί την βάπτιση αποστολική παράδοση και ότι εξαλείφει όλες τις αμαρτίες. Επίσης αντιμετωπίζεται έτσι το ενδεχόμενο να πεθάνει κανείς αβάπτιστος, οπότε να μην μπορεί να εισέλθει στη "Βασιλεία των ουρανών". Έτσι κάποια στιγμή (περίπου από τον 6ο αιώνα) καθιερώθηκε η βάπτιση μωρών σε συνδυασμό με την παρουσία του αναδόχου (νονός) ο οποίος έχει την υποχρέωση να ακολουθήσει τη χριστιανική πίστη και είναι υπεύθυνος για την κατήχηση του μωρού. Κατά τα ελληνικά έθιμα ο ανάδοχο (νονός,νονά) έχει ορισμένες υποχρεώσεις για την προετοιμασία αλλά και φυσικά κατά τη τελετή της βάπτισης.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία το μωρό πρέπει να καταδύεται πλήρως στο νερό (συμβολισμός της ταφής και ανάστασης του Χριστού) και η δι'επιχύσεως ή ραντίσματος βάπτιση αποτελεί κακοδοξία.
