Γράφει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη

Ήταν Σεπτέμβριος και στο γραφείο μου δέχτηκα μια νεαρή γυναίκα, συνοδευόμενη από τον έφηβο γιο της -όχι από τον σύζυγο, όπως συνηθίζεται. Η μητέρα ήρθε με έναν τεράστιο φάκελο γεμάτο διαγνώσεις, φανερά απελπισμένη, ζητώντας βοήθεια. Είχε αποκτήσει ένα δεύτερο αγοράκι, το Φοίβο, του οποίου η διάγνωση ήταν «Αυτισμός»... Το αγοράκι, ήταν τριών ετών και παρουσίαζε πληθώρα δυσκολιών σε όλους τους τομείς.

Γράφει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, αποτέλεσε μια εικόνα με την οποία ήρθα αντιμέτωπη το προηγούμενο Σαββατόβραδο. Περπατώντας στο πεζοδρόμιο μιας συνοικίας, έφτασαν στ’ αυτιά μου χαρούμενα κοριτσίστικα γέλια. Δεν πρόλαβα να γυρίσω και με προσπέρασε μια παρέα κοριτσιών (γύρω στα 13), τα οποία κρατούσαν τα μαξιλάρια τους στα χέρια και συζητούσαν γεμάτες ενθουσιασμό, για το βράδυ που επρόκειτο να περάσουν μαζί. Τότε λοιπόν, ήρθε ξανά στο μυαλό μου ένας γνώριμος προβληματισμός, σχετικά με το αν τα σημερινά παιδιά παίζουν, κατά πόσο συναναστρέφονται με άλλα παιδιά της ηλικίας τους και κατά πόσο αυτό τους είναι αρκετό.

Γράφει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, αποτέλεσε ένα συνέδριο, στο οποίο με κάλεσαν να μιλήσω για την διαφορετικότητα. Φτάνοντας λοιπόν στον τομέα «Ναρκωτικά», σηκώθηκε να μιλήσει για την εμπειρία της μια μάνα τριών αγοριών, τα οποία ακολούθησαν κάποια στιγμή αυτό τον ύπουλο δρόμο. Ο λόγος της συγκλόνισε το ακροατήριο. Όταν ολοκλήρωσε, ένας κύριος από το ακροατήριο, θέλησε να μάθει τί ήταν αυτό που θεωρεί ότι έκανε λάθος και που ώθησε ΚΑΙ τα τρία της παιδιά στα ναρκωτικά. Η απάντηση της μητέρας ήταν άμεση και αφοπλιστική:

Γράφει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη

Η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, κατά την άποψη πολλών, δε θα ‘πρεπε να ‘χει καμία σημασία. Εν όψει όμως της συγκεκριμένης γιορτής, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό στο οποίο θα μπορούσαμε να σταθούμε και το οποίο εμπεριέχει την πραγματική ουσία. Έχετε ποτέ αναρωτηθεί για ποιο λόγο, λέξεις όπως «έρωτας» ή «πάθος», έχουν συνδεθεί με νεότερες ηλικίες; Γιατί γύρω μας επικρατούν απόψεις όπως: «Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα» κ.ο.κ.; Μήπως για όλο αυτό, υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι;

Γράφει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα δύο προηγούμενα άρθρα, η ανορεξία και η βουλιμία δε γίνεται, παρά να έχουν αντίκτυπο στην ποιότητα της ζωής του ατόμου που πάσχει αλλά και στις διαπροσωπικές του σχέσεις.