Δεν θα γίνεις μάνα; Θα καταλάβεις...
Και κάπου εκεί στην εφηβεία μου, σε ένα από τα συχνά ξεσπάσματά μου ενάντια στην μανούλα, μου λέει για πρώτη φορά: «όταν θα γίνεις μάνα, θα καταλάβεις».
Σήμερα, γράφω και χαϊδεύω την κοιλιά μου με αρκετή αγωνία για το αν θα γίνω μάνα, αν η εγκυμοσύνη μου θα ολοκληρωθεί χωρίς κανένα πρόβλημα και θα έχω αγκαλιά το μωράκι μου ευτυχισμένη και ήρεμη.
Ναι, ακόμη δεν έχω αισθανθεί μητρικό ένστικτο. Εκτός κι αν ως τέτοιο ορίζεται η απεριόριστη αγωνία μου για τα ΠΑΝΤΑ.
Όταν γράφω «για τα ΠΑΝΤΑ», το εννοώ.
Έχω αγωνία:
Για τις επερχόμενες εξετάσεις που έχω να ολοκληρώσω στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.
Στο σύνολο της αγωνίας για την υγεία, συμπεριλαμβάνονται υπό-ερωτήσεις όπως: Θα είναι εντάξει το μωρό, θα αναπτυχθεί σωστά; Θα διακρίνει ο εκάστοτε έλεγχος το παραμικρό πρόβλημα που μπορεί να έχει προκληθεί; Θα γεννήσω φυσιολογικά ή θα συμβεί κάτι απρόοπτο και θα πρέπει να κάνω καισαρική;
Τι μάνα θα είμαι;
Θα είμαι «παραδοσιακή», «μοδάτη», «tech μαμά», θα φωνάζω, θα με «κάνει ό,τι θέλει»; Αξίζει να σημειωθεί πως κάθε αγωνία μου πάει πακέτο με «ψάξιμο» στο ίντερνετ. Αμέτρητες ώρες έχω περάσει χαζεύοντας και λύνοντας απορίες και τότε ακόμα περισσότερες απορίες μου γεννιούνται… Και να βρεφικά σαμπουάν, και να το κατάλληλο προϊόν για το σύγκαμα αλλά και άλλο προϊόν που είναι πιο καλό… Και πολύ μπέρδεμα… Και κάπου ανάμεσα στους προβληματισμούς βρήκα κι έναν διαγωνισμό - σας τον δείχνω να πάρετε μέρος γιατί τα δώρα είναι φοβερά. Μπείτε στο: mothersday.biskotakimou.gr και δηλώστε συμμετοχή πανεύκολα, και μπορεί να κερδίσετε πολύ ωραία δώρα για εσας – γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε να νοιαζόμαστε και για τον εαυτό μας και να τον φροντίζουμε και όχι μόνο για το μωρό…
Και πάλι πέφτει το μάτι μου στα παιδικά δωμάτια… Θα του φτιάξουμε ένα ωραίο δωμάτιο; Ποιο καρότσι να επιλέξω; Βασικά, τι πρέπει να έχει ένα καρότσι; Ποιο μάρσιππο; Ποια βρεφική κούνια; Έχουν διαφορά οι κούνιες; (Μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί πλέον ξέρω πως έχουν, απλά οι πληροφορίες με κατακλύζουν).
Θα το θηλάσω; Αν όχι, θα του κάνω κακό; Αν για κάποιον λόγο δεν μπορώ, τι θα κάνω;
Πώς να το πλύνω; Αν μου πέσει; Αν το χτυπήσω κατά λάθος; Θεέ μου πώς θα μένω μόνη μαζί του; Αν μου πάθει κάτι;
Και να οι αμφιβολίες… Αχ, μανούλα πάλι δίκιο είχες. Στη σκέψη και μόνο πως δεν θα μπορέσω να σου μοιάσω έστω και στο μικρό σου το νυχάκι, «φρικάρω». Όλα τα άντεξες. Φωνές, ξενύχτια, χωρισμούς με κλάματα, πόρτες που έκλειναν, μαγειρέματα-σκουπίσματα-διαβάσματα-αγκαλιές-φιλιά -δουλειά-διάβασμα για τη δουλειά και χίλια-δυο άλλα. Εγώ;
Εγώ μανούλα, θα μπορέσω;
Οκ, τώρα φτάνει με το άγχος, γιατί μόλις κλώτσησε η μικρή και ένιωσα αγαλλίαση.
Θα γίνω μαμά. Κοιτώ το post-it πάνω στα ΜΙΡΑΝΤΑ που μου έγραψε η μαμά μου εχθές που ήρθε να με δει φέρνοντας μου, τα πιο μαμαδίσια μπισκότα (μαμαδίσια γιατί «μυρίζουν» μανούλα. Κατά τα άλλα είναι μπισκότα για ΌΛΟΥΣ. Μου θυμίζουν ηλικία δημοτικού, καλοκαίρια με παππούδες, εφηβεία-πανελλήνιες, μπαμπά – «βουτιά» στον ελληνικό καφέ, αμέτρητες αναμνήσεις)…
Γράφει λοιπόν η μαμάκα μου:
«Παιδί μου. Θα γίνεις καλύτερη μαμά από εμένα. Γιατί έχεις ένα κομμάτι δικό μου, ένα του μπαμπά σου και ένα κατάδικό σου. Κι’ αυτό σε κάνει μοναδική. Φάε μπισκοτάκια και ονειρέψου το μωρό σου»
Κι έτσι κι εγώ θα ονειρευτώ. Στο τέλος-τέλος ξέρω. Ό,τι είδος μαμάς κι αν γίνω δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως θα γίνω μαμά και πως η μαμά μου έχει δίκιο.
Α, κι ότι τα Μιράντα μου έχουν την ίδια ακριβώς γεύση με κάθε μου ανάμνηση