Προσαρμογή στο σχολείο: Μια συναισθηματικά φορτισμένη διαδικασία

Είναι πολύ σημαντικό το να θυμηθούμε, πως αισθανόμαστε εμείς, αν και ενήλικες, σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Για παράδειγμα, όταν πρόκειται να βρεθούμε σε ένα καινούριο εργασιακό περιβάλλον, από το προηγούμενο βράδυ μας διακατέχει μια έντονη αγωνία («τι θ’ αντιμετωπίσω;», «θα γίνω άραγε αποδεκτός από τους συναδέλφους μου;», «πρέπει ν’ αποδείξω οπωσδήποτε τις ικανότητές μου!») με αποτέλεσμα να κοιμόμαστε ανήσυχα. Δεν είναι λίγοι δε, αυτοί που χάνουν εντελώς τον ύπνο τους, γεμίζουν με ανασφάλεια, γίνονται νευρικοί και οξύθυμοι. Φανταστείτε λοιπόν, πώς μπορεί να αισθάνεται ένα τόσο μικρό και απροστάτευτο πλάσμα, σε μια περίσταση αντίστοιχων αναλογικά απαιτήσεων.

Έτσι, λοιπόν, και για το παιδί η σχολική ζωή, κυρίως τις πρώτες εβδομάδες, είναι γεμάτη από απρόβλεπτα και μερικές φορές δυσάρεστα γεγονότα. Από το παιδί υπάρχουν πλέον απαιτήσεις, ενώ ταυτόχρονα οφείλει να μάθει να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά που το καθένα έχει τις δικές του απόψεις, με παιδιά που δε συμμερίζονται πάντα τη γνώμη του ή δε λαμβάνουν υπόψη τα δικά του συναισθήματα.

Παρόλα αυτά, τα παιδί, από πολύ νωρίς, θεωρείται ικανό ν’ αποχωριστεί τα οικεία του πρόσωπα και να αποδεχθεί την παρουσία νέων προσώπων, αρκεί να είναι κατάλληλα προετοιμασμένο τόσο αυτό, όσο και οι γονείς του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η συμπεριφορά που θα εκδηλώσει το παιδί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη στάση που θα κρατήσει η μητέρα σχετικά με την απόφασή της να στείλει το παιδί στο σχολείο. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις η μητέρα, βλέποντας την έντονη αντίδραση και τα δάκρυα του παιδιού της, νιώθει ότι το παιδί υποφέρει και επομένως γεμίζει με ανασφάλεια για την επιλογή της και ενοχές για την πράξη της. Στην περίπτωση αυτή, το παιδί είναι ικανό ν’ αντιληφθεί την εσωτερική σύγκρουση που βασανίζει τη μητέρα και μάλιστα δε θα διστάσει να την εκμεταλλευτεί.

Ένα μεγάλο κομμάτι της απροθυμίας του να πάει στο σχολείο και πολλές από τις αρνητικές του εκδηλώσεις, οι οποίες συνεχίζονται για μέρες ή ακόμα και εβδομάδες, ενδέχεται να είναι μια «παράσταση» που δίνεται για χάρη τη μητέρας. Κάθε «παράσταση» βέβαια έχει νόημα όσο υπάρχει έστω και ένας θεατής. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο τα δάκρυα του παιδιού να στεγνώνουν και οι υπερβολικές του αντιδράσεις να σταματούν στη στιγμή, μόλις η μητέρα απομακρυνθεί από το οπτικό πεδίο του παιδιού.

Η αντίδραση του κάθε παιδιού απέναντι στο σχολείο ενδέχεται να μεταφερθεί και στο σπίτι και να εκδηλωθεί με επιθετικότητα, αρνητισμό ή ακόμα και διαταραχές στον ύπνο ή το φαγητό του παιδιού. Φυσικά, η ένταση αυτή εξαρτάται και από το βαθμό ωριμότητας του κάθε παιδιού, από τις προηγούμενες εμπειρίες που είχε με άλλα παιδιά, αλλά και από την ψυχολογική προετοιμασία που του έχει γίνει γι’ αυτή την καινούρια φάση της ζωής του.

Όλες αυτές οι δυσκολίες είναι δυνατό να ξεπεραστούν μέσω μιας ομαλής και σταδιακής εξοικείωσης του παιδιού με το σχολείο. Σε αυτό, πέρα από τη βοήθεια που θα προσφέρει το προσωπικό του σχολείου με το να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο παιδί, σημαντικότατη είναι και η σταθερή στάση των γονέων. Το παιδί πρέπει να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει τους γονείς του ν’ αλλάξουν γνώμη και να το κρατήσουν στο σπίτι όσο κι αν κλάψει, όσο κι αν διαμαρτυρηθεί. Πρόκειται πια για μια δική του υποχρέωση, όπως αποτελεί υποχρέωση και για τους γονείς η δουλειά τους.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι η ήρεμη προσέγγιση του παιδιού και η συνεργασία ανάμεσα στο σχολείο και τους γονείς, θα το κάνει πολύ σύντομα να πηγαίνει στο σχολικό περιβάλλον με ευχαρίστηση και δεκτικότητα.

Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε  προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας.  Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση:  klairhseiradaki@gmail.com