Εγκυμοσύνη μετά τα 35, οι κίνδυνοι και οι ανταμοιβές

Η αλήθεια είναι ότι όπως πολλές γυναίκες έτσι και εγώ δεν σκεφτόμουν να αποκτήσω παιδί μέχρι τα τριάντα μου. Απολάμβανα την ησυχία, την ελευθερία, και είχα αφοσιωθεί πλήρως στην καριέρα μου.

Αλλά κάπου μετά τα 30 - 35 χρόνια το βιολογικό ρολόι άρχισε να χτυπάει... Ξαφνικά κατάλαβα ότι παρατηρούσα με αγάπη και ενδιαφέρον τις μητέρες γύρω μου καμάρωνα τα μωράκια και ήθελα να τα πάρω στην αγκαλιά μου. Ήθελα μωρό!

Όμως ήθελα ένα μωρό, χωρίς φάρμακα, ή εξωσωματική γονιμοποίηση. Απλά πρόσεξα τη διατροφή μου, έκανα γιόγκα και προσπάθησα να μείνω έγκυος. Και τα κατάφερα. Αλλά η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τις σοβαρές γενετικές εξετάσεις, για να δούμε αν το έμβρυο ήταν υγιές και αν η ανάπτυξή του προχωρούσε κανονικά. Αποφάσισα να μην πω τα καλά νέα σε κανέναν, έως ότου όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν καλά.

Η αμνιοπαρακέντηση ήταν σίγουρα η πιο τρομακτική εξέταση, όχι γιατί πονάει αλλά επειδή γίνεται για να διαπιστώσει ο γιατρός ότι το μωρό είναι υγιές, υπάρχει όμως και ο κίνδυνος της αποβολής. Όμως είναι μία τόσο σημαντική εξέταση. Σκεφτόμουν την περίπτωση να φέρεις στον κόσμο μετά από εννέα μήνες ένα μωρό, για να το δεις μετά να πεθάνει ή να υποφέρει σε όλη τη ζωή του.

Έτσι προχώρησα στην εγκυμοσύνη μου χωρίς κανένα αγαπημένο πρόσωπο κοντά μου, η μητέρα μου και η καλύτερη φίλη μου δεν υπήρχαν πια. Ο μπαμπάς του μωρού μου, είναι ο σύντροφός μου, όχι ο σύζυγός μου.
Λάτρευα ήδη το μωράκι μου. Μέχρι να τελειώσουν όλες οι εξετάσεις και να με διαβεβαιώσει ο γιατρός ότι ήταν όλα εντάξει ζούσα σε ένα πανικό. Μετά ηρέμησα αρκετά και άρχισα να χρησιμοποιώ τη λογική μου για όλα τα πρακτικά πράγματα που έπρεπε να τακτοποιήσω:

• Έχω καλή ασφάλεια; Ναι.
• Ο μπαμπάς του μωρού μου είναι έξυπνος και ευγενικός; Ναι.
• Μπορώ να μετακομίσω σε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα; Ναι.
• Είμαι υγιής και σε καλή φυσική κατάσταση; Ναι.

Έτσι έφτασα στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Και ήταν όλα υπέροχα. Άρχισα να αγοράζω τα πρώτα ρούχα εγκυμοσύνης. Δεν ήθελα, αν κάτι δεν πήγαινε καλά, να έχω μία ντουλάπα γεμάτη φορέματα εγκυμοσύνης. Τότε έκανα και την τελευταία σοβαρή εξέταση, το υπερηχογράφημα επιπέδου ΙΙ. Και αντίκρυσα επιτέλους το μωράκι μου, ο γιατρός μου έδειξε την καρδιά του, τα πόδια, την σπονδυλική στήλη, το πέος, το πρόσωπο. Κολυμπούσε σαν ένα μικρό ασημένιο ψαράκι, απολαμβάνοντας το ολοκαίνουργο σώμα του. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συμβαίνει μέσα στην κοιλιά μου.

Ήταν γερός και τελικά όλα έγιναν πραγματικότητα. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς ήταν πριν, αλλά έμοιαζε με κάποια αναμονή, κάποιο είδος καθαρτηρίου εγκυμοσύνης που οι γυναίκες της ηλικίας μου πρέπει να αντιμετωπίσουν μέχρι να τελειώσουν όλες οι εξετάσεις.
Και παρόλο που δεν μπορούσα να φορέσω τα ρούχα μου, και έμοιαζα πολύ αστεία με τα παντελόνια και τα πουκάμισα του συντρόφου μου, έτρωγα για τρεις και κοιμόμουν λίγο το μεσημέρι για πρώτη φορά στη ζωή μου, κατάλαβα ότι είμαι επίσημα έγκυος, τότε μετά τις είκοσι εβδομάδες.

Ήξερα ότι ήταν ένα φυσικό φαινόμενο, οι γυναίκες να κάνουν μωρά, που συμβαίνει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά εγώ ένιωσα σαν ένα θαύμα, κάτι μαγικό, κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο τον εαυτό μου, τον προσεκτικό σχεδιασμό μου, τις αποφάσεις μου, την αγωνία μου, την λύπη μου, την ίδια τη ζωή μου.

Ήταν πεντακάθαρο, τον έβλεπα να κολυμπά στην μήτρα μου, αδιαφορώντας για τις ανησυχίες μου, το παρελθόν μου, τον πόνο στην πλάτη μου. Ήταν εκεί με το διάφανο δέρμα του, στην αρχή της δικής του ζωής. Της δικής του ζωής όχι της δικής μου. Όταν ήμουν πολύ νεότερη, θα μου ήταν ίσως δύσκολο να κατανοήσω το θαύμα αυτό. Αλλά τώρα είμαι έτοιμη. Είναι το δώρο της ηλικίας».
 

Μπορεί να είμαι μανούλα άνω των 35, αλλά η ζωή μου μόλις ξεκίνησε...