«Γράμμα σε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι»

Ότι κι αν συνέβαινε μέσα μου ή γύρω μου, τη νύχτα με τρομοκρατούσε. Με πλήγωνε βαθιά κι ας ήμουν ακόμα τόσο μικρή! Τα γεγονότα της ημέρας, οι κακές σκέψεις, οι αδιόρατοι φόβοι, οι φωνές του δρόμου, τα σχήματα της νύχτας μου δημιουργούσαν τόσο άγχος που μου έκλεβαν τον ύπνο…

Δεν μιλούσα ποτέ στους γονείς μου γι αυτό, επειδή δεν ήθελα να τους στενοχωρήσω και να τους φορτώσω με τις δικές μου έννοιες. Είχαν αρκετές ήδη από μόνοι τους… Έτσι ξαγρυπνούσα συχνά μέχρι αργά, πολύ αργά για ένα τόσο μικρό παιδί… Κρυμμένοι κάτω από τα σκεπάσματα μου αγκαλιά με 14 κούκλες περίμενα καρτερικά την ευλογημένη στιγμή του ύπνου. Άλλοτε πάλι τρύπωνα κρυφά στο κρεβάτι του μικρού μου ήρωα: του αδερφού μου.

Το σωτήριο φως της ημέρας, ευτυχώς ερχόταν πάντα και  το επόμενο πρωί με έβρισκε πάλι χαρούμενη. Με έβρισκε πάλι παιδί. Κανένα σημάδι δεν υπήρχε στα παιδικά μου μάτια για να προδώσει το νυχτερινό μυστικό μου…

Και η ζωή κυλούσε κάπως έτσι, με λύπες και χαρές, φόβους και τολμηρά βήματα που τους ξόρκιζαν. Στην ενήλικη πια ζωή μου τόσα χρόνια μετά, τόσες μνήμες και εμπειρίες όλα έχουν αλλάξει.

Ή μάλλον σχεδόν όλα… η νύχτα παραμένει απειλητική στη ζωή μου, όμως τώρα είμαι πιο δυνατή και την αντιμετωπίζω. Μερικές φορές πάλι εκείνη είναι βασίλισσα και οι φόβοι, οι πιστοί υπήκοοι της! Και στην κλεψύδρα της νύχτας οι κόκκοι πέφτουν αργά και βασανιστικά και η θλίψη γιγαντώνεται. Κανένα από όλα τα γνωστικά ή συναισθηματικά μου όπλα δεν είναι αρκετά ισχυρό για να παλέψει στα ίσια το φόβο. Έτσι με το στομάχι δεμένο κόμπο, με δυσκολία στην αναπνοή-που για λίγο δεν είναι αυτονόητη- και βαθύ σκοτάδι στο μυαλό και  την καρδιά περιμένω να περάσουν οι δύσκολες νυχτερινές ώρες.

Και πάλι το πρώτο φως είναι η σωτηρία μου. Σαν δυνατός βοριάς, σαν βαρδάρης καθαρίζει το μυαλό μου από τις αβάσταχτες σκέψεις και χαμογελάει ξανά στη ζωή.

Συχνά γνωρίζω παιδάκια που κι αυτά με τη σειρά τους φοβούνται το σκοτάδι και αναγνωρίζω μέσα στα ματάκια τους γονεϊκές φοβίες που σαν βαριά κληρονομιά πέρασαν  στα παιδιά.

Όταν έγινα μαμά, είχα ήδη πάρει την απόφαση να προστατεύσω το μωρό μου από τη δική μου φοβία. Κάθε φορά λοιπόν που άκουγα κλάματα μέσα στη νύχτα, σηκωνόμουν, έπαιρνα το φόβο μου αγκαλιά και τον άφηνα στο διάδρομο, έξω από την πόρτα του παιδικού δωματίου.  Όταν έμπαινα μέσα δεν άναβα ποτέ το φως για μην συνδυάσει το μωρό την παρουσία της μαμάς και την ασφάλεια που προκύπτει από αυτήν, με το φως.

Στο μυαλό των μωρών γίνεται η παρακάτω εξίσωση:

ΜΑΜΑ + ΦΩΣ =ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΣΚΟΤΑΔΙ =ΦΟΒΟΣ 

            Ή

ΜΑΜΑ+ΣΚΟΤΑΔΙ=ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΣΚΟΤΑΔΙ=ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Δοκιμάστε το και εσείς! Αν τα παιδάκια σας φοβούνται τη νύχτα, προσπαθήστε να μην τα παρηγορήσετε  ανάβοντας το φως. Η αγκαλιά σας και τα πολύτιμα χάδια σας, λειτουργούν το ίδιο καλά και στο σκοτάδι.

Διατηρήστε γλυκό, ήρεμο και σταθερό τόνο στη φωνή σας και μιλήστε στο μωρό σας ή σιγοψιθυρίστε του ένα τραγούδι. Όσο πιο μικρό σε ηλικία είναι τόσο πιο σταθερή πρέπει να είναι η βραδινή σας ρουτίνα. Πείτε πάνω κάτω τα ίδια λόγια που θα καθησυχάσουν το φόβο τους ή το ίδιο τραγούδι.

Σε μεγαλύτερα παιδάκια, συχνά είναι αρκετή η διαβεβαίωση πως όλα είναι καλά και υπενθύμιση της ιατρικής θεωρίας που λέει πόσο ευεργετικός είναι ο ύπνος για όλους μας.

Αν στο σπίτι υπάρχει ένταση, είναι πιθανόν ένα παιδί να εμφανίσει διαταραχές στον ύπνο του ή ακόμα και νυχτερινή ενούρηση. Μιλήστε με ειλικρίνεια μαζί του για ότι συμβαίνει, επιλέγοντας σε κάθε περίπτωση τις κατάλληλες λέξεις για την ηλικία του, ώστε να σας κατανόηση χωρίς να επιβαρυνθεί επιπλέον ψυχικά. Αν οι διαταραχές στον ύπνο επιμένουν ζητήστε εγκαίρως βοήθεια από έναν ειδικό.

Να θυμάστε ότι τα παιδιά-πολύ περισσότερο από τους μεγάλους-τρέμουν το άγνωστο. Μην τα αφήνετε να υποθέτουν τι συμβαίνει. Μιλήστε τους και πάρτε το φόβο μακριά τους. Καθησυχάστε τα με αγκαλιές και τρυφερότητα. Η αγάπη διασφαλίζει έναν ήρεμο ύπνο στα παιδιά μας. Και αγάπη σημαίνει:

ΑΣΦΑΛΕΙΑ-ΑΛΗΘΕΙΑ-ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ.

Και στο φως και στο σκοτάδι.

Να έχετε όλοι μια υπέροχη εβδομάδα

Σας φιλώ γλυκά
Ράνια