«Γράμμα σε σένα μαμά…»
Η νέα πραγματικότητα της ζωής μας ήταν η απόσταση. Το τηλέφωνο ήταν η καθημερινή μας επαφή και όσο κι αν το είχα ανάγκη, δεν παρέλειπα σχεδόν ποτέ να μαλώνω τη μαμά μου για την επιμονή της να ανησυχεί διαρκώς για μένα!
- Μα τι θέλεις πάλι και με ξαναπαίρνεις; Της έλεγα τάχα θυμωμένη… Πριν από λίγο δεν μιλήσαμε;
-Δεν με είδες στο απογευματινό δελτίο ειδήσεων;
-Τι μπορεί να μεσολάβησε μέσα σε μία ώρα;
-Σταμάτα να ανησυχείς επιτέλους! Είμαι καλά!
Αλλά η μαμά μου δεν σταμάτησε ποτέ να ανησυχεί για μένα. Δεν σταμάτησε ποτέ να φοβάται μήπως κάποιος με πειράξει, μήπως κάτι με στεναχωρήσει, μήπως οι άνθρωποι δεν είναι αρκετά καλοί και δίκαιοι μαζί μου και λυπηθώ…
Έτσι περνούσαν τα χρόνια. Στη ζωή μου ήρθαν λιακάδες και μπόρες, λυτρωτικά γέλια και κλάματα, επιτυχίες και αποτυχίες, μικροί προσωπικοί θρίαμβοι και ναυάγια σκοτεινά…
Έπεσα, χτύπησα, σηκώθηκα και πάλι από την αρχή… Μέτρησα λάθη και σωστά, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έζησα σε παραμύθια και εφιάλτες. Και ότι μα ότι και γινόταν, όσα κι αν άλλαζαν μέσα μου και γύρω μου, ένα μόνο πράγμα παρέμενε ίδιο στη ζωή μου: εκείνη η λατρεμένη φωνή στο τηλέφωνο που με εξόργιζε με την αγάπη της, να επιμένει να ρωτάει –σαν να ήταν το μόνο πράγμα που είχε νόημα στον κόσμο- αν ήμουν καλά…
-Είσαι καλά παιδί μου; Είσαι καλά; Και η αγωνία να διαπερνάει σύρματα και καλώδια και να έρχεται να με βρει όπου κι αν ήμουν. Σε όλες τις συντεταγμένες της γης…
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ανησυχούσε τόσο πολύ η μαμά μου. Σκεφτόμουν πως ήταν η απόσταση και η άγνωστη σε εκείνη πόλη στην αρχή, αλλά τα ίδια έκανε και στον αδερφό μου που ζούσε λίγους δρόμους πιο πέρα από εκείνη και τον μπαμπά μου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα. Και μια μέρα έγινα κι εγώ μαμά…
Αν με ρωτάς αν πέρασε μία μέρα, μια ώρα ή ένα λεπτό που να μην ανησυχώ για τα παιδιά μου, θα σου πω πως όχι δεν πέρασε. Και ξέρω ότι έτσι νιώθεις και εσύ. Το ξέρω ότι νιώθεις ευλογημένη, αλλά νιώθεις και εξαντλημένη. Εξαντλημένη, όχι από σωματική κούραση, αλλά από ψυχική. Από την ανάγκη σου να υπάρχει μόνο μια στιγμή μέσα στο 24ωρο που να σταματάς και να αναπνέεις βαθιά και κατά τη διάρκεια αυτής της αναπνοής να μην ανησυχείς για το παιδί σου. Όμως αυτή η στιγμή δεν υπάρχει.
Γιατί ο κόσμος εκεί έξω είναι σκληρός και τρέμεις μήπως σου πονέσει.
Γιατί έχει χάλασει ο καιρός και εσύ φοβάσαι μήπως σου κρυώσει.
Γιατί οι άνθρωποι ίσως να μην αγαπήσουν το παιδί σου, όσο του αξίζει.
Γιατί υπάρχουν τόσες απειλές γύρω του, ακόμα και να είναι μέσα στο σπίτι του που θα ευχόσουν να υπήρχε μία τεράστια γυάλα που να μπορεί να το προστατεύει από όλους και από όλα.
Γιατί η αγάπη σου, όσο σπαρακτική κι αν είναι δεν είναι ποτέ αρκετή για να το προφυλάξει από το κακό.
Γιατί η αγκαλιά σου είναι πάντα λίγο πιο μικρή από τον κόσμο.
Και έτσι συνεχίζεις να ζεις παρέα με το φόβο… και συνεχίζεις να καμαρώνεις για το πιο μικρό και ασήμαντο επίτευγμά του, να ξαγρυπνάς όταν έχει πυρετό και βήχει, να γελάς με κάθε σου κύτταρο όταν ξεκαρδίζεται στα γέλια, να σου χαρίζει όλο το θησαυρό του κόσμου όταν σου λέει "μαμά σ αγαπάω", να μην έχει τίποτα νόημα όταν είναι λυπημένο και να έχεις την αγωνία την καλύτερη σου φίλη για πάντα. Από τον πρώτο μαγικό ενθουσιασμό για το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, μέχρι την τελευταία αναπνοή.
Οπλίσου με ψυχραιμία και υπομονή. Δείξε εμπιστοσύνη στο παιδί σου και στη φύση που προνοεί. Πίστεψε πως θα συμβεί το καλύτερο. Δώσε του έμπνευση να ονειρευτεί. Φρόντισε ώστε να νιώθει ασφαλές. Άφησέ το να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει όσο ψηλά μπορεί. Γέμισέ το ελπίδες ότι όλα θα πάνε καλά στη ζωή του. Και προσευχήσου. Το ίδιο κάνω και εγώ. Και η μαμά μου…
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Γ. Χρόνια πολλά Κατερίνα και Στέλλα!
