«Γράμμα σε σένα μπαμπά»
Το απόγευμα αυτής της ζεστής Κυριακής μου έφερε ένα τέτοιο δώρο... Ξαφνικά μπουμπουνητά και μέσα σε λίγα λεπτά ο ουρανός σκοτείνιασε, το σπίτι γέμισε μυρωδιά βροχής και ο δυνατός αέρας την έφερε στο μπαλκόνι μας, πριν προλάβω να μαζέψω τα καλοκαιρινά σύνεργα των προηγούμενων ωρών…
Μελωδία παντού. Η τέλεια στιγμή μου. Αυτή που επιλέγω πάντα για να σου γράψω… Το θέμα το είχα αποφασίσει μέρες τώρα και διαρκώς τριγυρνούσαν στο μυαλό μου διάφορες σχετικές σκέψεις, συνήθως άτσαλα και ακατάστατα, αλλά καμία δεν πρόλαβε να αποτυπωθεί σε ένα χαρτί… Η γιορτή του πατέρα…
Μόλις χθες, την ώρα που βρισκόμασταν στη σχολική γιορτή του «προνήπιου» γιου μας, όποτε μπορούσα να καθαρίσω το βλέμμα μου από τα δάκρυα που απρόσκλητα εμφανίζονταν στο πρόσωπό μου, παρατηρούσα τον Ανδρέα να αποτυπώνει στην ψυχή του με λατρεία, κάθε δευτερόλεπτο του μικρού παιδιού μας πάνω στη μεγάλη σκηνή της πρώτης του γιορτής και ένιωθα ασφαλής και ευτυχισμένη. Γιατί τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο πολύτιμο για μία μαμά, από τη γνώση ότι υπάρχει στην ίδια ζωή και κάποιος άλλος άνθρωπος που να αγαπάει το παιδί της το ίδιο σπαρακτικά, το ίδιο απόλυτα, όσο και εκείνη…
Η σκέψη μου ησύχασε στην ασφάλεια της αγάπης του μπαμπά και ταξίδεψε μυστικά στο πριν. Τότε που ένας άλλος μπαμπάς, καμάρωνε το κοριτσάκι του να λέει το ένα μετά το άλλο τα ποιήματά του στις σχολικές γιορτές και εκείνος μεγάλωνε από χαρά. Και ήταν τόσο μικρός στα αλήθεια…
Στα 23 του χρόνια αγκάλισε για πρώτη φορά το γιο του και σχεδόν δύο χρόνια μετά, την κόρη του. Η ζωή, του είχε μάθει να φροντίζει τους ανθρώπους που αγαπά από καιρό τώρα, μιας και ήταν ένα άτυχο παιδάκι που έχασε τον μπαμπά του μόλις στα 8 του χρόνια και ανάλαβε την υποχρέωση και το ασήκωτο –για τους παιδικούς του ώμους- βάρος να φροντίζει τη μητέρα του και τις δύο αδερφούλες του. Κανείς δεν του έδειξε πώς να το κάνει, κανένας δεν τον προετοίμασε αρκετά να απαρνηθεί τόσο νωρίς την παιδική του ηλικία και να γίνει δυνατός γιατί τον είχαν ανάγκη. Να γίνει μεγάλος γιατί τον είχαν ανάγκη.
Όμως το έκανε, χωρίς διαμαρτυρία. Χωρίς να πει γιατί. Χωρίς να λιγοψυχήσει. Και έζησε όπως του καθόριζε η ζωή. Προστάτης και παιδί μαζί, για πολλά δύσκολα χρόνια... Και μετά, έτσι απλά, αγάπησε την όμορφη Ζωή και πορεύτηκε μαζί της στο γονεϊκό ταξίδι και στην πατρότητα.
Ο μπαμπάς μου.
Μας μεγάλωσε με λάθη και σωστά, όπως όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου. Όμως είχε τόση υπομονή… Είχε τόση εμπιστοσύνη στα παιδιά του. Μας ενέπνεε με τις πράξεις και τα λόγια του, να ονειρευόμαστε μεγάλα και σπουδαία, γιατί απλά μας έκανε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε…
Μας έδειξε εμπιστοσύνη. Δεν μας στέρησε ποτέ την ελευθερία μας, ακόμα και όταν αυτό τον έκανε να χάνει τον ύπνο του. Μας άφηνε να τον μαλώνουμε και να διεκδικούμε ότι εμείς είχαμε δίκαιο και όχι αυτός. Ποτέ δεν το θεώρησε δεδομένο. Μας έλεγε σ’ αγαπώ και συγνώμη και μας άφηνε να αναλαμβάνουμε ευθύνες και κάνουμε λάθη. Δεν μας έκρινε ποτέ αυστηρά για αυτά, ακόμα και αν μας είχε προειδοποιήσει…
Ο μπαμπάς μου.
Που έκανε μαγικά και κέρδιζε πάντα η ομάδα μου, όταν πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Που μου κρατούσε σφιχτά το χέρι, όταν φοβόμουν. Που μου έμαθε να προσπαθώ και να μην το βάζω ποτέ κάτω. Που μου έλεγε να βασίζομαι πάντα στις δικές μου δυνάμεις και να διεκδικώ μόνο την αγάπη από τους ανθρώπους. Που με άφηνε να τον μεγαλώνω λίγο κι εγώ, με μαλώματα και συμβουλές. Που μου έλεγε πάντα: «θα τα καταφέρεις» και το εννοούσε. Που ακόμα και όταν τον απογοήτευα, έψαχνε μέσα του δικαιολογίες για χάρη μου…
Που τον κοιτάζω σήμερα να παίζει με τα παιδιά μου και να είναι για εκείνα ο ιδανικός παππούς και γεμίζει η καρδιά μου χαρά, από εκείνη την αυθεντική, τη σπάνια. Και ευγνωμοσύνη. Γιατί με αγάπησε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε και γιατί είναι πάντα εκεί για μένα, χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσω… Γιατί είναι ο μπαμπάς μου και σήμερα γιορτάζει, βλέποντας ποδόσφαιρο με τους εγγονούς του αγκαλιά σε έναν καναπέ που χωράει όλες τις ομάδες και την ΑΓΑΠΗ της γης…
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Σ. Σε ευχαριστώ για ΟΛΕΣ τις υπέροχες ευχές, με τις οποίες στόλισες και φώτισες τα γενέθλια μου… Στο χρωστάω…
