«Γράμμα σε σένα που αγχώνεσαι με τις σχολικές επιδόσεις του παιδιού σου»
Έχω πολλές φορές αναλογιστεί:
Τι να σημαίνει για έναν γονιό να είναι το παιδί του καλός ή κακός μαθητής;
Πώς να μεταφράζονται αυτές οι δύο λέξεις στο μυαλό τους;
Με ποιο τρόπο χαϊδεύουν ή σημαδεύουν την ψυχή του;
Πώς επηρεάζουν τη ζωή του;
Κανένας μας δεν είναι αρκετά προετοιμασμένος ή αρκετά εκπαιδευμένος για το γονεϊκό του ρόλο. Όταν παίρνεις για πρώτη φορά αγκαλιά ένα ευαίσθητο, ελάχιστο βρεφάκι που έχει τα γονίδια σου και το γενετικό σου υλικό και που πολύ σύντομα θα σε φωνάξει με γλύκα που θα λιώσει την καρδιά σου μαμά ή μπαμπά, δεν μπορείς ούτε να υποθέσεις τι σου συμβαίνει.
Κανένας μας δεν είναι ελεύθερος ή απαλλαγμένος από τα δικά του όνειρα ή τους ανεκπλήρωτους στόχους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αναζητούμε πάντα-με πόνο ψυχής- την αποδοχή και την επιβράβευση. Όταν είμαστε μόνοι, όταν δεν έχουμε την ευθύνη άλλων ανθρώπων, τότε κυνηγάμε τον έπαινο μέσα από τις δικές μας πράξεις. Προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να μας αγαπούν μέσα από τα δικά μας λόγια, θέλουμε να γοητεύουμε τους άλλους μέσα από τα δικά μας διαπεραστικά βλέμματα.
Όταν γινόμαστε γονείς, προσπαθούμε να τα κερδίσουμε όλα αυτά ΚΑΙ μέσα από τα παιδιά μας. Σαν να μας χρωστούν. Σαν να ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο με ένα βάρος. Με ένα χρέος. Να μας ευχαριστήσουν. Να μας κάνουν υπερήφανους. Να κυνηγήσουν πιο γρήγορα από εμάς, τα δικά μας όνειρα. Να στοχεύσουν εκείνα στην καρδιά των στόχων μας. Να πάρουμε τα εύσημα για τη δική τους ζωή…
Και η δική τους ζωή;
Τα δικά τους όνειρα;
Ο δικός τους μοναδικός δρόμος;
Τον χαράζουμε εμείς, τους φοράμε τα παπούτσια μας και τους αναγκάζουμε με την πνιγηρή αγάπη μας να περπατήσουν… Δεν ακούμε τα παράπονα τους ότι τα παπούτσια μας τους στενεύουν. Δεν ακούμε τις αγωνιώδεις φωνές τους ότι αυτός ο δρόμος τους φοβίζει. Δεν ακούμε τα ουρλιαχτά τους ότι αυτή δεν είναι η ΖΩΗ τους.
Και τότε, κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια, τους γεμίζουμε ενοχές με τις ατελείωτες θυσίες μας, τους γεμίζουμε θλίψη με τη θλίψη μας, τους γεμίζουμε ευθύνη για τα χαμένα μας όνειρα. Και ο κόσμος; Τι θα πει ο κόσμος; Ότι αποτύχαμε σαν γονείς και τα παιδιά μας δεν αρίστευσαν; Δεν το αντέχουμε. Συνωστίζονται τα παιδιά στον αγώνα για την κορυφή, αλλά εκείνη είναι σκληρή και δεν τους δέχεται όλους. Ο δεύτερος είναι αποτυχημένος. Ξεχάσαμε να τον ρωτήσουμε αν είναι χαρούμενος. Και εκείνον και τον άριστο.
Αποτύχαμε.
Καλός μαθητής είναι ένας χαρούμενος μαθητής. Αυτή είναι η δικαίωση. Το χαμόγελό τους όταν πηγάζει απευθείας απ΄ την καρδιά τους. Αφουγκράσου την. Τι μπορεί να είναι σημαντικότερο από τον χτύπο της; Θέλει θάρρος να βγούμε από το εγώ μας και να απολαμβάνουμε το μεγάλωμα των παιδιών μας, να παρακολουθούμε το άνθισμά τους, να καμαρώνουμε όταν παίρνουν το δικό τους δρόμο, όσα χιλιόμετρα κι αν τον χωρίζουν από τον δικό μας και να χαιρόμαστε με τα όποια επιτεύγματα τους. Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά σας είναι τόσο μοναδικά που κανένας αριθμός δεν είναι ικανός να περιγράψει πόσο πολύ αξίζουν…
Οι γονείς πρέπει να καθοδηγούν…
Και μετά να παραμερίζουν…
«Ήξερα πως δεν έπρεπε να πω: έτσι πρέπει να πορευτείς. Γιατί δεν μπορούσα να προβλέψω ποια μονοπάτια ήταν ικανά να σε τραβήξουν σε ύψη αφάνταστα και άγνωστα σε μένα. Κι ωστόσο πάντα στην καρδιά μου το ήξερα βαθιά πως κάποτε θα αγγίξεις ένα αστέρι. Δεν ξαφνιάστηκα».
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
