«Γράμμα σε σένα που νιώθεις ότι δεν έχεις άλλη αντοχή»
Είναι κάτι στιγμές που σκέψεις σαν και αυτές μου βάζουν αβάσταχτο βάρος στους ώμους και φοβάμαι πολύ… τρέμω μήπως τελικά δεν καταφέρω τίποτα και λυγίζω. Θέλω να τρέξω μακριά και να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω τίποτα… Όμως η φυγή δεν είναι ποτέ η λύση.
Γιατί όλα τα κουβαλάμε μέσα μας. Όλα τα συναισθήματά μας είναι εκεί, όπου κι αν πάμε. Όλα τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας - που η αγάπη μας για αυτά καθορίζουν και το ποιοι είμαστε στα αλήθεια - είναι εκεί, όλοι οι φόβοι και οι αγωνίες, όλα τα αδιέξοδα και οι ανοιχτοί δρόμοι. Όλα είναι μέσα μας…
Και που να βρω τη δύναμη αυτές τις μικρές στιγμές μου; Πώς να συνεχίσω να παλεύω σε αυτήν τη χώρα του παραλόγου;
Το ξέρω πως νιώθεις έτσι και εσύ καμιά φορά… ή συνέχεια…
Σταματάω για λίγο τον καταιγισμό των αρνητικών σκέψεων πριν πνιγώ μέσα τους. Πηγαίνω μία βόλτα με τα πόδια. Σε ένα μέρος κοντινό και οικείο. Εδώ τίποτα δεν μου προκαλεί φόβο. Αναπνέω βαθιά… Βάζω στα αυτιά μου ακουστικά που μου φέρνουν στην ψυχή μου τα αγαπημένα μου τραγούδια. Τα τραγούδια, μου δημιουργούν εικόνες και με ταξιδεύουν σε ώρες και μέρες ευτυχισμένες… Σιγοτραγουδάω… Στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό χωρίς να το καταλάβω. Τι όμορφο φεγγάρι που έχει…
Το ταξίδι στο μυαλό μου συνεχίζεται. Ξαφνικά μύρισε καλοκαίρι από κάποιο νυχτολούλουδο. Είναι Νοέμβριος και ακόμα ανθίζουν… Γελάω ασυναίσθητα… Η χώρα του παραλόγου… Στο μυαλό μου τώρα αντηχούν τα γέλια της ημέρας με τους αγαπημένους μας φίλους. Τι ευλογία η φιλία στη ζωή μας! Προχωράω και γυρίζω τις σελίδες των σκέψεων μου για να δω τι έχει παρακάτω. Τα παιδιά. Πόσες θάλασσες χωρούν στα ματάκια τους! Πόσα δοντάκια λάμπουν στο κάθε τους σπαρταριστό, γάργαρο, καθάριο χαμογελάκι… Πόση ευτυχία χωράει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!
Γυρίζω σπίτι και βρίσκω μια ανοιχτή αγκαλιά. Κλείνομαι μέσα και νιώθω ασφάλεια. Μια ζωή χωρίς αγκαλιές είναι φτωχή. Και γκρίζα. Προσεύχομαι. Μια καρδιά χωρίς προσευχή είναι άδεια. Και αταξίδευτη.
Αύριο που θα διαβάζεις το γράμμα μου σε σένα, θα βρέχει λένε τα δελτία. Συμβαίνουν και άλλα, όμως τα δελτία ποτέ δεν τα λένε όλα. Το ξέρω καλά αυτό… Θα έχει ξεκινήσει μια άχαρη και γκρινιάρα Δευτέρα και εσύ ίσως θα νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο. Ούτε αυτήν την κατάσταση, ούτε όλα όσα σου συμβαίνουν. Όμως πρέπει να συνεχίσεις…
Προσπάθησε τότε να θυμηθείς αυτά που αληθινά αξίζουν στη ζωή σου: τα χαμόγελα, τα βλέμματα , τα τραγούδια, τις αγκαλιές, την ομορφιά γύρω σου, τη φιλία, την ΑΓΑΠΗ. Δεν είναι όλα λίγο καλύτερα;
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
