Συναντήσεις…με την Κα Κέλλυ Σταμουλάκη

Το παιδόραμα καλωσορίζει τη θεατρική σαιζόν και συναντά την Κα Κέλλυ Σταμουλάκη.

Κυρία Σταμουλάκη, είστε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Πόσο καιρό ασχολείστε με το παιδικό θέατρο και τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με αυτό και ιδιαίτερα με την συγγραφή έργων για παιδιά;

Νομίζω πως «οδηγήθηκα» σ’ αυτό μ’ ένα φυσικό τρόπο, μέσα από την ανάγκη μου να κρατήσω ζωντανό το παιδί μέσα μου… εξάλλου πάντοτε με συγκινούσε στο θέατρο το παραμυθιακό στοιχείο, η ποιητική φόρμα, οι συμβολισμοί – που στο θέατρο για παιδιά μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο.

Ποια ήταν η πρώτη σας θεατρική παράσταση για παιδιά; Υπάρχει κάποιο έργο από αυτά που ανεβάσατε στο παρελθόν και που για κάποιον λόγο έχετε ξεχωρίσει;

Η πρώτη μου παράσταση με τον θίασο «Αβάντι» ήταν η «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, σε διασκευή για παιδιά.. Ακολούθησαν έκτοτε άλλες επτά παραστάσεις, πρωτότυπα έργα ή διασκευές, όμως από όλες αυτές δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω καμία, όπως μια μητέρα δεν ξεχωρίζει στην αγάπη της κανένα από τα παιδιά της.

Είναι βέβαιο πως το θέατρο προωθεί την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού και πέρα από αυτό, συντελεί στην ψυχοπνευματική του ανάπτυξη. Από ποια ηλικία θεωρείτε ότι μπορεί ένα παιδί να παρακολουθήσει μια παράσταση;

Τον δικό μου γιο άρχισα να τον πηγαίνω στο θέατρο από δυο χρονών και δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Τον είδα μέσα από τα χρόνια και την επαφή του με το θέατρο να βελτιώνει την μαθησιακή του ικανότητα , να γίνεται πιο κοινωνικός, να αναπτύσσει την φαντασία του. Μπορεί ένα νήπιο να αντιλαμβάνεται με τον δικό του «διαστρωματικό» τρόπο μια παράσταση – διαφορετικά από ότι ένα μεγαλύτερο παιδί – σίγουρα όμως μπορεί να απορροφήσει ό,τι καλό έχει αυτή να του προσφέρει.

Κάθε σαιζόν, υπάρχει πληθώρα θεατρικών παραστάσεων που απευθύνονται σε παιδιά. Ποια κριτήρια πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένας γονιός όταν επιλέγει ποιο έργο θα παρακολουθήσει με το παιδί του;

Υπάρχει, πράγματι, τεράστια προσφορά –ως προς τον αριθμό- σε αυτό το είδος θεάτρου.

Δυστυχώς το θέατρο για παιδιά γίνεται στόχος εύκολου κέρδους, με αποτέλεσμα τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί να αποπροσανατολίζονται, καθώς δυσκολεύονται να διαλέξουν ανάμεσα σε τόσες παραστάσεις από τις οποίες συχνά φεύγουν απογοητευμένοι. Γι΄ αυτό είναι πιο ασφαλές να στρέφεται κανείς σε θεατρικά σχήματα που έχουν παράδοση στο είδος και το υπηρετούν με συνέπεια.

Άλλο κριτήριο είναι βέβαια οι συντελεστές της παράστασης και ο θίασος, στο βαθμό που γνωρίζουμε κάτι γι’ αυτούς. Και φυσικά, το έργο (η θεματολογία) και –γιατί όχι- ένα ακόμη κριτήριο θα μπορούσε να είναι και η καταλληλότητα του θεατρικού χώρου που παίζεται η παράσταση.

Ποια είναι τα δικά σας κριτήρια όταν επιλέγετε το θέμα της παράστασης που θα ανεβάσετε;

Το σημαντικότερο για μένα είναι η διαχρονικότητα των θεμάτων, υπό την έννοια ότι κι ένα παλιό παραμύθι μπορεί να είναι σύγχρονο αφού στην καρδιά των συμβολισμών του κρύβονται αυτά που πάντα γοητεύουν ή «ανησυχούν» τον ανθρώπινο νου.

Εκτός από το κείμενο, πολλά είναι επίσης αυτά που «πρωταγωνιστούν» σε μία παράσταση. Τι άλλο προσέχετε ιδιαίτερα όταν στήνετε ένα έργο;

Ιδιαίτερη προσοχή δίνω πάντα στην επιλογή των συντελεστών που θα πρέπει να «δένουν» αισθητικά και καλλιτεχνικά μεταξύ τους και είμαι πολύ αυστηρή στην επιλογή των ηθοποιών που απαρτίζουν τον θίασο, καθώς χρειάζεται συχνά να διαθέτουν εκτός από ταλέντο και εμπειρία στην σκηνή και κάποιες άλλες δεξιότητες (να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο για παράδειγμα). Αυτή η προσεκτική επιλογή οδηγεί τελικά τις παραστάσεις του «Αβάντι» στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ανεβάζοντας κάθε χρόνο τον πήχη όλο και πιο ψηλά. Δεν θα παραλείψω ωστόσο να σας πω ότι και η επιλογή της θεατρικής μας στέγης είναι επίσης το ίδιο αυστηρή, καθώς προσέχουμε πάντα να ανταποκρίνεται απόλυτα στις προδιαγραφές για την ασφάλεια και την άνεση των παιδιών.

Την φετινή θεατρική σαιζόν θα παρουσιάσετε την Ιλιάδα. Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να προσαρμόσετε το κείμενο θεατρικά;

Η «Ιλιάδα» είναι κομμάτι της συναισθηματικής μου μνήμης…Στην αλάνα της γειτονιάς μου δεν παίζαμε Ινδιάνους και καου-μπόυς, αλλά Έλληνες και Τρώες, αφού οι ήρωες της ελληνικής μυθολογίας είχαν πιάσει για τα καλά τόπο μέσα μας.

Για να μπορέσω να μεταφέρω αυτή την αίσθηση του παιχνιδιού, χωρίς να αντιπαρέρχομαι το δέος που μου προκαλούσε το Ομηρικό έργο, και για να μπορέσω να το μεταφράσω σε μια θεατρική γλώσσα κατάλληλη για παιδιά, δούλευα την «Ιλιάδα» πέντε ολόκληρα χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι το αποτέλεσμα δικαίωσε τους κόπους και την προσπάθειά μου.

Πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση αλλά και τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων βλέποντας την Ιλιάδα;

Η αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, αλλά και οι μικροψυχίες και οι ανταγωνισμοί των Ολύμπιων Θεών, οδηγούν τους Έλληνες και τους Τρώες σε έναν αιματηρό πόλεμο με μεγάλες απώλειες και για τις δύο πλευρές… Τι συμβαίνει όταν δεν πρυτανεύει η λογική; Πού οδηγεί το πάθος για την εξουσία; Πόσο πολύτιμη είναι η διατήρηση της ειρήνης; Πόσο αφοσιωμένος μπορεί να είναι ένας φίλος και που βρίσκεται ο πραγματικός εχθρός; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα κυρίαρχα θέματα στην θεατρική «Ιλιάδα», που τα επικοινωνεί σε μικρούς και μεγάλους μέσα από μια σύγχρονη θεατρική φόρμα, με πολύ μουσική κι ακόμα περισσότερο χιούμορ.

Πέρα από το θέατρο, υπάρχει κάποιο μέρος στην πόλη που θεωρείτε ότι είναι ωραίος προορισμός για παιδιά;

Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό από όλα, για τα παιδιά κάθε εποχής, είναι αυτό που τα βοηθάει να «γειωθούν»: να έρθουν σε επαφή με τη φύση, με το χώμα… ό,τι υπάρχει πιο κοντά στην πόλη που θα τους έδινε αυτή την δυνατότητα (λόφος ,παραλία, αλάνα, παιδική χαρά) θα ήταν ιδανικό.

Τι εύχεστε για τη νέα θεατρική σαιζόν και για το παιδικό θέατρο γενικότερα;

Το θέατρο για παιδιά, όπως και όλες οι τέχνες σήμερα, παλινδρομεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο, το ευτελές και το σημαντικό. Εύχομαι σύντομα να αποκτήσει την φωνή της εποχής του και να δρομολογηθεί μέσα από το «σημαντικό» σε μια τέχνη που θα αφήσει πίσω της μαρτυρίες μεγάλων έργων.

Η Κέλλυ Σταμουλάκη, είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, μέλος του Σ.Ε.Η (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών), της Ε.Ε.Σ (Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών), της Α.Ε.Π.Ι. (Ανώνυμος Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας) και του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου για Παιδιά και Νέους (Assitej Greece)