Αν είσαι άντρας και βιώνεις κάποια/κάποιες απώλειες, ήδη θα γνωρίζεις κάποια γεγονότα. Στην κοινωνία που ζούμε «επιβάλλεται» να είσαι αυτός που προστατεύει, αυτός που στηρίζει και αυτός που βοηθά. Για αυτούς τους λόγους –ή και για άλλους– ίσως να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου κάποια από τις φυσικές και φυσιολογικές καταστάσεις που επιτρέπουν σε όλους τους ανθρώπους να αισθανθούν καλύτερα: το κλάμα, το να μιλήσεις ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία για αυτά που αισθάνεσαι, το να ζητήσεις βοήθεια και υποστήριξη.

Όλοι όσοι έχουν παιδιά τα οποία έχουν βιώσει ή βιώνουν κάποια ασθένεια ή σοβαρό ατύχημα που συνοδεύεται από πόνο, γνωρίζουν το τι θα πει να είναι ανίσχυροι μπροστά στον πόνο του παιδιού τους. Το να γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας μιας επώδυνης εγχείρισης , ιατρικής εξέτασης ή απλά να βλέπεις το παιδί σου να πονάει χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, αγγίζει χωρίς υπερβολή την «τρέλα».

«Χάνω το μυαλό μου», «Θα μου στρίψει», «Δεν το αντέχω αυτό που συμβαίνει, μουδιάζει το μυαλό μου», είναι μόνο μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιούν οι γονείς για να περιγράψουν αυτό που τους συμβαίνει όταν παρακολουθούν «με δεμένα χέρια» το παιδί τους να πονάει.

Η ιατρική ομάδα του Κέντρου Ειδικών Θεραπειών (ΚΕΘ) του Ογκολογικού Νοσοκομείου Παίδων «Ελπίδα», με επικεφαλής τον Αναπληρωτή Καθηγητή Παιδιατρικής Αιματολογίας – Ογκολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνη Καττάμη, απαντά σε συχνές ερωτήσεις σχετικά με τον παιδικό καρκίνο και τη θεραπεία του.