Το μεσημέρι του Σαββάτου βρεθήκαμε οικογενειακώς στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, γιατί μας είχαν λείψει τα δελφινάκια και θέλαμε να τα ξαναδούμε. Ακριβώς πίσω μου καθόταν μια οικογένεια με ένα παιδάκι το οποίο ήταν λίγο αναστατωμένο και δεν είχε διάθεση να παρακολουθήσει εκείνη την ώρα το showτων υπέροχων θαλάσσιων πλασμάτων. Στην αρχή δήλωνε την επιθυμία του να φύγουν με χαμηλό τόνο φωνής, αλλά στη συνέχεια και όσο οι γονείς του δεν συμμερίζονταν την πρόθεσή του να φύγουν, ανέβασε και εκείνος τον τόνο της φωνής του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους πείσει.
