Δεύτερη φορά μαμά...
Δεύτερη φορά μαμά... σημαίνει διπλάσια αγάπη! Σημαίνει αστείρευτη, ατέρμονη, αέναη αγάπη και επ’ αυτού θα αιτιολογήσω!
Μόλις εννέα μήνες πέρασαν από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μια νέα ζωή μεγάλωνε στα σπλάχνα μου και μαζί με αυτό συνειδητοποίησα πως το σώμα μου θα άλλαζε ξανά και θα μετατρεπόταν για άλλη μια φορά σε μια στρογγυλή μπάλα με πόδια... Δεύτερη φορά μαμά... Βέβαια το να κάνω δεύτερο παιδί, ήταν κάτι που ήθελα πολύ, κάτι για το οποίο προσπάθησα να συμβεί και που εντελώς συνειδητά επεδίωξα... και το κατάφερα με τις ευλογίες του Θεού! Ήταν μια απόφαση όμως, που σε πρώτη φάση την πήρα σκεπτόμενη το γιο μου το μεγάλο, καθώς, ούσα ήδη μαμά, είχα από το πρώτο μου κιόλας παιδί, καλύψει την διακαή μου επιθυμία να αποκτήσω ένα μωρό, παρά το γεγονός βέβαια ότι μου αρέσουν τα παιδιά και θα ήθελα μια πολυμελή οικογένεια αν είχα τη δυνατότητα! Όμως κύριο μέλημα, τόσο του συζύγου μου όσο και δικό μου, ήταν να χαρίσουμε ένα τουλάχιστον αδερφάκι στο μεγάλο μας γιο Ορφέα ως στήριγμα, του ενός προς τον άλλο στη μετέπειτα ζωή τους! Έτσι, ναι μεν πρόσεχα στο μέτρο του δυνατού καθόλη τη διάρκεια της κύησης, από την άλλη δε, φερόμουν πιο ελεύθερα συγκριτικά με την πρώτη κύηση... δεν έβαζα τόσους φραγμούς ή τόσα πρέπει όπως την πρώτη φορά...
Ο καιρός περνούσε και καθώς έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει και την κοιλιά μου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, άρχισα να καταλαβαίνω τί επρόκειτο να συμβεί τους επόμενους μήνες... ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά, ούτε για μια φορά δεν αισθάνθηκα την επιθυμία να το είχα αποφύγει!
Όμως ήμουν εστιασμένη στο γιο μου Ορφέα και τη σωστή ανατροφή του! Αυτό σημαίνει πως δεν έδινα τη δέουσα σημασία στο πλασματάκι που ήταν μέσα στην κοιλιά μου! Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου κάποια βράδια που εμένα ξάγρυπνη, να αναρωτιέμαι αν αυτό το πλάσμα θα μπορούσα να το αγαπήσω, όσο τον μεγάλο μου γιο, ή αν θα έπρεπε να στερήσω μέρος της αγάπης μου από εκείνον για το νέο μέλος της οικογένειας που θα ερχόταν!
Ο καιρός κύλισε γρήγορα και πριν από μερικές μέρες ξύπνησα με πόνους περιόδου και δυνατές συσπάσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν συγχρονισμένες για να σπεύσω στο μαιευτήριο. Παρόλα αυτά είχα ένα προαίσθημα πως το μωρό εκείνο το βράδυ θα ερχόταν κι έτσι ενημέρωσα το γιατρό μου από νωρίς το πρωί για ό,τι αισθανόμουν, ώστε να έχει γνώση και άφησα τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Οι συσπάσεις και οι πόνοι συνεχίστηκαν όλη την ημέρα, άλλοτε πιο δυνατοί, άλλοτε πιο ήπιοι! Δεν πτοήθηκα καθόλου! Το αντίθετο μάλιστα! Έκανα το πρόγραμμα μου κανονικά και απλά είχα στο νου μου να μετρώ τη συχνότητα και τη διάρκεια των συστάσεων! Ξάπλωσα το μεσημέρι ώστε να χαλαρώσω λίγο και να δω αν θα περνούσαν, όμως όταν ξύπνησα το απόγευμα οι συσπάσεις δήλωσαν και πάλι το παρόν!
Όλο το απόγευμα φρόντισα να ετοιμάσω τα τελευταία πράγματα που θα χρειαζόμουν για το μαιευτήριο και αργότερα κάθισα χαλαρά στον καναπέ! Οι συσπάσεις είχαν αραιώσει αρκετά, αλλά όταν έρχονταν ο πόνος ήταν όλο και πιο δυνατός! Έπαιξα λίγο με το γιο μου και όσο έπεφτε η νύχτα, άρχισε και πάλι η συχνότητα των συστάσεων να αυξάνεται! Κατά τις 22:00 το βράδυ, όπου πήγαμε το μικρό Ορφέα να ξαπλώσει, οι συσπάσεις έρχονταν ανά 20 λεπτά! Εκείνο το βράδυ είχε αναλάβει ο σύζυγος μου το παιδί για τα καλά! Είχα ξαπλώσει στο διπλανό δωμάτιο και περίμενα να με φωνάξουν για την καθιερωμένη βραδινή ανάγνωση παραμυθιού, όταν άκουσα το σύζυγο μου να εξηγεί στο παιδί, πως η κοιλίτσα της μαμάς πονούσε και πως μπορεί αργά τη νύχτα να φεύγαμε για το νοσοκομείο! Του εξήγησε πως αν ξυπνούσε τη νύχτα και δε μας έβρισκε στο δωμάτιο μας, δε θα έπρεπε να ανησυχήσει γιατί θα ήταν η γιαγιά μαζί του! Του είπε επίσης, πως επειδή η μαμά πονάει δε θα ήταν σωστό να την κουράσει, και πως θα έπρεπε να αρκεστεί με την ανάγνωση ενός και μόνο παραμυθιού! Το καημένο ήταν τόσο συνεργάσιμο, έδειχνε τόση κατανόηση! Με φώναξαν λοιπόν να πάω και κάθισα κάτω όπως κάθε βράδυ! Παίξαμε λίγο στο κρεβάτι με τα αυτοκινητάκια και μετά άρχισα να διαβάζω όπως είχαμε συμφωνήσει! Οι πόνοι έρχονταν καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο δωμάτιο του παιδιού και καθώς ήταν πιο δυνατοί, αναγκαζόμουν να σταματάω την ανάγνωση! Το παιδί καταλάβαινε ότι πονούσα και μου έλεγε: "μαμά, σε αγαπήσω λίγο..." και κατέβαινε από το κρεβατάκι του, με πλησίαζε και με αγκάλιαζε! Το παιδί κοιμήθηκε γρήγορα χωρίς να ζητήσει άλλο παραμύθι και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση...!
Γύρισα στο σαλόνι και άνοιξα τον υπολογιστή να κάνω κάποια πράγματα που είχα αναλάβει και έπρεπε να παραδώσω! Η συχνότητα των συσπάσεων μέχρι τις 00:00 το βράδυ ήταν σταθερή και οι πόνοι ίδιας έντασης! Τότε ξαφνικά ήταν που οι συνθήκες άλλαξαν! Οι πόνοι έρχονταν ανά 7 λεπτά και διαρκούσαν κάτι λιγότερο από ένα λεπτό! Συνέχισα να δουλεύω και παρατηρούσα με το ρολόι στο χέρι τί συνέβαινε! Στη 01:00 πμ άρχισαν οι πόνοι να έρχονται ανά 3 λεπτά και η διάρκεια τους ήταν ένα λεπτό γεμάτο! Αφού οι πόνοι ήταν ολοένα και πιο ισχυροί, αποφάσισα μισή ώρα μετά να τηλεφωνήσω στο γιατρό μου! Φυσικά τον ξύπνησα, του εξήγησα τί συνέβαινε και με συμβούλευσε να φύγω για το μαιευτήριο! Στο σπίτι σήμανε συναγερμός! Έκλεισα τον υπολογιστή, ξύπνησα το σύζυγο μου, τη μητέρα μου, και την πεθερά μου η οποία θα έμενε με το παιδί και γρήγορα φύγαμε για την κλινική!
Η διαδρομή, αν και μου είπαν ότι την κάναμε σε 15 λεπτά και μας έπιασαν μόνο δυο φανάρια, μου φάνηκε ατελείωτη! Μπήκαμε κατευθείαν στα επείγοντα και από εκεί με παρέλαβε μια μαία και με οδήγησε σε θάλαμο ελέγχου! Δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου! Αφενός γιατί πονούσα πολύ και αφετέρου γιατί καταλάβαινα ότι σε λίγη ώρα θα είχα στην αγκαλιά μου το μωρό μου! Η προϊσταμένη με ψηλάφισε και με ρώτησε τί περίμενα και δεν πήγα νωρίτερα στο μαιευτήριο... είχα διαστολή 6! Σε πολύ λίγο θα γεννούσα! Με μετέφεραν σε αίθουσα τοκετών και ενημέρωσαν το γιατρό μου για την κατάσταση μου και μετά από ένα περίπου τεταρτάκι ήρθε κι εκείνος! Η ώρα ήταν 02:30! Μου χορηγήθηκε η επισκληρίδειος, με μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου, αφού από το ρίγος που με είχε πιάσει λόγω των πόνων που ένιωθα, δεν μπορούσα να σταθώ ακίνητη! Μετά από λίγο μπήκε ο σύζυγος μου στην αίθουσα τοκετών! Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να με πιάσει η επισκληρίδειος και όταν πια οι πόνοι είχαν ελαττωθεί και η πίεση είχε μετακινηθεί χαμηλά, ο γιατρός, στην προσπάθεια του να με ηρεμήσει, μιας και έβλεπε το τρέμουλο που με είχε καταβάλει από τους πόνους, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: "Ηρέμησε τώρα, δεν πονάς πια, μόνο πίεση έχεις χαμηλά! Σε λίγο γεννάς! Ξεκινάμε!" Η πίεση βέβαια που ένιωθα χαμηλά δεν ήταν άνευ πόνου, ήταν όμως σαφώς χαμηλότερης έντασης!
Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα πήγαν πολύ γρήγορα! Ήρθε ο νοσοκόμος στην αίθουσα και άλλαξε το κρεβάτι προκειμένου να πάρω θέση τοκετού και ο γιατρός, έδωσε την οδηγία να σπρώξω και αυτό έκανα! Μετά μου είπε πως στην επόμενη εξώθηση θα βγει! Πράγματι, έσπρωξα άλλη μία και αυτό ήταν! Είδα το πλασματάκι να βγαίνει από μέσα μου, ενωμένο μαζί μου με το λώρο! Φοβόμουν μήπως δεν αισθανθώ όπως στην πρώτη γέννα που είδα το σπλάχνο μου για πρώτη φορά.... όμως και μόνο στη θέα αυτής της ψυχούλας που άρχισε να κλαίει, τα μάτια μου άρχισαν αυτόματα να δακρύζουν! Δεν μπορούσα να τα σταματήσω! Όλοι οι φόβοι μου για το αν θα αισθανθώ όπως την πρώτη φορά, ως δια μαγείας εξανεμίστηκαν! Κοίταξα το σύζυγο μου που ήταν πλάι μου, μου χαμογέλασε και μου έκανε ένα νεύμα σα να μου έλεγε "πάει, πέρασε"!
Αδημονούσα να πάρω το παιδί στην αγκαλιά μου! Ήθελα να νιώσω την απερίγραπτη και ανεπανάληπτη «δέρμα με δέρμα» επαφή! Αυτή την πρώτη επαφή με το μωρό που όμοιά της δεν υπάρχει και που αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει! Ζήτησα αμέσως να μου δώσουν το μωρό να το θηλάσω και δε μου το αρνήθηκαν! Όση ώρα ο γιατρός συνέχιζε τη δουλειά που απέμενε, εγώ προσπαθούσα με τη βοήθεια μιας μαίας να θηλάσω το παιδί! Και με λίγη προσπάθεια τα καταφέραμε! Ήταν μαγική η στιγμή! Ήταν τόσο μικροσκοπικός! Μόλις 2760γρ. Έδειχνε τόσο ευάλωτος! Ένιωσα έντονα την ανάγκη να του δώσω όλο μου το είναι για να μεγαλώσει! Να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να καταφέρει να δυναμώσει γρήγορα! Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη!
Με μετέφεραν στην ανάνηψη και περίμενα να μου φέρουν το μωρό! Όμως η μαία με ενημέρωσε πως είχε πέσει λίγο η θερμοκρασία του και προσπαθούσε να τον ζεστάνει και πως μόλις ανέβαινε λίγο θα μου τον έφερνε αμέσως! Πράγματι μετά από 40 περίπου λεπτά μου τον έφερε και τον βάλαμε μαζί να θηλάσει! Με λίγη προσπάθεια το παιδί τα κατάφερε! Ήταν τόσο τέλεια αίσθηση! Επανήλθαν στη μνήμη μου όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα νιώσει και την πρώτη φορά!
Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο τα πράγματα πήγαιναν καλά και ήταν πιθανό να φύγουμε μια μέρα νωρίτερα! Μέχρι που μας ενημέρωσαν πως το παιδί είχε ανεβάσει λίγο ίκτερο και έπρεπε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ για φωτοθεραπεία! Δεν το συζητήσαμε καθόλου! Ήταν αυτονόητο πως αυτό θα κάναμε! Αν και με συμβούλευσαν να δώσω στο παιδί ξένο γάλα για να ενυδατωθεί, αυτό δεν το συζητούσα καθόλου! Ήμουν κάθετη! Από νωρίς πήραν το παιδί για φωτοθεραπεία και συνεννοηθήκαμε με τις μαίες να μου τον φέρνουν κάθε 2,5 ώρες ώστε να θηλάζει και να παίρνει τα απαραίτητα υγρά! Αυτό συνεχίστηκε όλη νύχτα! Δε σταμάτησα λεπτό να προσπαθώ! Έβαζα ξυπνητήρι ανά δύο ώρες και περίμενα! Αν καθυστερούσαν να τον φέρουν, τις καλούσα εγώ για να τους το υπενθυμίσω! Ήταν κάτι που είχα ξαναζήσει στη γέννηση του μεγάλου μου γιου! Το πρωί έγινε πάλι αιμοληψία στο παιδί και η παιδίατρος μας ενημέρωσε πως ο ίκτερος είχε πέσει και πως το παιδί είχε πάρει και βάρος, οπότε αυτό, αυτομάτως σήμαινε πως φεύγαμε για το σπίτι! Το ξενύχτι μου και η ακατάπαυστη προσπάθεια μου, είχαν αποφέρει καρπούς! Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα. Ήταν η αιτία να αντλήσω δύναμη από κάθε αποθήκη της ψυχής μου! Ούτε μια στιγμή δεν λύγισα από την κούραση που αισθανόμουν, ούτε για μια στιγμή δεν τα παράτησα και ούτε σκέφτηκα πως έπρεπε τώρα που όλα πήγαν καλά να ξεκουραστώ! Αυτό που σκέφτηκα ήταν «άντε να πάμε σπίτι μας να μπορώ να του προσφέρω περισσότερα»!
Φτάσαμε σπίτι και μόλις αντίκρισα το μεγάλο μου γιο, ο οποίος όλες αυτές τις μέρες από ό,τι μου είχαν πει ήταν μελαγχολικός και χωρίς καμία διάθεση για τίποτα, ένιωσα πόσο πολύ μου είχε λείψει! Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου! Ούτε ίχνος από την αγάπη μου για εκείνον δεν του είχα στερήσει, προκειμένου να μπορέσω να αγαπήσω το νέο μέλος της οικογένειας μου! Αισθανόμουν να τον αγαπώ ακόμη περισσότερο απ’ ότι πριν! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει... Το αντίθετο μάλιστα!
Η αγάπη μιας μάνας μόνο πολλαπλασιάζεται για να αγαπάει το ίδιο όλα της τα παιδιά! Είναι σαν το κάθε ένα, να κουβαλάει μαζί του από την κοιλιά, από την πρώτη κιόλας μέρα που γεννιέται, την αγάπη που του αξίζει και που χρειάζεται για να μεγαλώσει! Και αν ο Θεός έχει σχέδια για εμάς να μας χαρίσει κι άλλο παιδί, με χαρά θα το δεχτούμε και με την ίδια δύναμη θα το αγαπήσω κι εκείνο!
Ακολουθήστε με στα social:
odigosgianeesmanoules.gr
Instagram: @infiniteinspiration.gr - @infinitesweetness.gr - @odigosgianeesmanoules
Facebook: @infiniteinspiration.gr - @infinitesweetness.gr - @odigosgianeesmanoules
