Πάνε ήδη δυόμιση χρόνια από τη μέρα που ανταμώσαμε για πρώτη φορά, από τη μέρα που ήρθες στον κόσμο και αναγκάστηκες να ζήσεις έξω από το σώμα το δικό μου.
Έχει κολλήσει το χέρι μου στο πληκτρολόγιο. Όχι γιατί δεν ξέρω τι να γράψω αλλά γιατί είναι τόσα πολλά συναισθήματα που ένιωσα. Εξωπραγματικά για μένα.
Είχα ονειρευτεί όσο τίποτα στη ζωή μου τη στιγμή που θα σε αγκάλιαζα.
…ένιωσα ανακούφιση.
Τα είχες καταφέρει, είχες γεννηθεί γερή, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, γεμάτη δέος και ευγνωμοσύνη.
