Εκεί που τα σχολεία γίνονται καταφύγια
Με την πρώτη ματιά, το σχολείο στo Khabat του Ιράκ σφίζει από ζωή. Παιδιά παίζουν στο προαύλιο του κτηρίου ανάμεσα σε παλιά θρανία και πολύχρωμες ζωγραφιές στους τοίχους.
Αλλά αυτό το σχολείο δεν θα ανοίξει φέτος. Τα εκατοντάδες παιδιά που παίζουν στην αυλή είναι λίγα μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών που λόγω του πολέμου, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στο Βόρειο Ιράκ και την Συρία.
Αφού δεν υπήρχαν οργανωμένοι καταυλισμοί, 130.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταστασθούν σε 650 σχολεία στην Κουρδική επαρχεία του βόρειου Ιράκ, κάνοντας τα γραφεία και τις αίθουσες διδασκαλίας λειτουργικά σπίτια. Βέβαια, όπως δηλώνει η Κουρδική κυβέρνηση, η εγκατάσταση των ανθρώπων στα σχολεία, δημιουργεί και κάποια προβλήματα όπως η καθυστέρηση της έναρξης του ακαδημαϊκού έτους, η οποία είχε οριστεί την προηγούμενη εβδομάδα.
"Θα χρειαστεί τουλάχιστον δύο μήνες μέχρι αυτοί οι άνθρωποι να μπορέσουν να είναι ασφαλείς και να μπορέσουν να γυρίσουν στα σπίτια τους" δηλώνει ο υπουργός παιδίας του Κουρδιστάν, Pishtiwan Sadiq.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο ούτε για αυτές τις οικογένεια ούτε για τα παιδιά που φοιτούν σε αυτά τα σχολεία. Ανθρωπιστηκές οργανώσεις, κυβερνητικοί αξιωματούχοι αλλά και η ένωση εκπαιδευτικών εικάζουν πως θα χρειαστούν αρκετοί μήνες μέχρι να βρεθεί μια λύση.
"Δεν έχουμε άλλη επιλογή" δηλώνει ο κυβερνήτης της Dohuk, Farhad Atrushi. Η καθυστερημένη έναρξη του σχολικού έτους αντανακλά στο πόσο πολύ η κυβέρνηση αγωνίζεται ώστε να παρέχει στους πολίτες -έστω- τα απαραίτητα.
Το νερό είναι μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή της Dohuk. Με τους πρόσφυγες να φτάνουν τα 1,2 εκατομμύρια, το νερό μόλις και μετα βίας επαρκεί. Και ενώ η κυβέρνηση έχει σχέδια για την κατασκευή προσφυγικών καταυλισμών, το μέλλον είναι δυσοίωνο...
Όμως, οι οικογένειες που μένουν στα σχολεία είναι πιο τυχερές από αυτές στα στρατόπεδα. Οι διάδρομοι προσφέρουν δροσιά από τις ακραίες εξωτερικές συνθήκες. Οι αίθουσες μπορούν να προσφέρουν μεγαλύτερη άνεση και προσωπικούς χώρους, ηλεκτρικό ρεύμα αλλά και τουαλέτες.
Αυτές οι ανέσεις οδήγησαν τον Murad Ghalil, μέλος της θρησκευτικής μειονότητας Yazidi, να μετατρέψει το σχολείο Khabat σε ένα μέρος όπου ηλικιωμένοι, οικογένειες και παιδιά θα μπορούν να βρούν ένα καταφύγιο.
Έτσι, επισκέφθηκε το Υπουργείο Παιδείας και οι υπάλληλοι του πρόσφεραν ένα σχολείο. Τώρα, 174 άνθρωπο ζουν σε αυτό το κτήριο. Έχουν κουζίνα για να μαγειρεύουν και στρώματα για να κοιμούνται. Τα ρούχα τους είναι απλωμένα στα κάγκελα του δεύτερου ορόφου και ο τελευταίος όροφος έχει γίνει σημείο προσευχής.
"Είμαστε άνετα" δηλώνει ο κ. Ghalil. "Αλλά ξέρω πως η φιλοξενία μας εδώ θα είναι προσωρινή. Η κατάσταση θα αλλάξει. Είναι αναπόφευκτο. Κανείς δεν μας έχει πει πόσο καιρό θα μπορέσουμε να μείνουμε".
"Ελπίζουμε η κυβέρνηση να μην μας αναγκάσει να φύγουμε" δηλώνει ο Farhan Ghayab, Κούρδος πρόσφυγας που μένει στο σχολείο με την οικογένειά του. "Ξέρουμε πως η εκπαίδευση είναι σημαντική σε αυτή την περιοχή αλλά τουλάχιστον ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο".
(newyorktimes.com)
