Η Μένια Κουκουγιάννη, «γιορτάζει» την ίαση του παιδιού της!
Η Μένια Κουκουγιάννη είναι μία από εκείνες τις μαμάδες που είδε όλο τον κόσμο της να αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Η 3,5 ετών τότε κορούλα της, η Νεφέλη, διαγνώσθηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία και πέρασε την πιο τρυφερή φάση της ζωής της μπαινοβγαίνοντας στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων. Σήμερα, 3 χρόνια από την ημέρα της διάγνωσης που έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην οικογένεια, η 7χρονη Νεφέλη αναπληρώνει το χαμένο χρόνο και απολαμβάνει στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, απαλλαγμένη από την ασθένεια που την ταλαιπώρησε όλο αυτό το διάστημα.
Διαβάστε το γράμμα της όπως δημοσιεύτηκε στη σελίδα karkinaki.gr.
Νεφέλη μου,
Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που θα γράψω για σένα με τον όρο caner free. Σήμερα «γιορτάζουμε» και την επίσημη ίαση σου από τον καρκίνο.
Ανεπίσημα, την γιορτάζουμε από την μέρα 0, από εκείνη την μέρα, που μπήκαμε σε εκείνο το ασθενοφόρο.
Έχουμε περάσει πολλά. Εσύ πέρασες τα περισσότερα. Εγώ μιλάω συνέχεια και πολύ γι αυτά τα πέντε χρόνια.
΄
Εσύ ακόμη δεν έχεις πει λέξη. Ίσως να μην πεις και ποτέ. Ίσως να μην θυμηθείς ποτέ τι πέρασες. Ίσως να νιώθεις και να φοβάσαι πράγματα που δεν μπορείς να καταλάβεις, που κάτι σου έχουν αφήσει, που δεν θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσεις.
Νεφέλη μου, γι αυτό έγινε το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ. Για να διαβάσεις κάποτε τι πέρασες. Το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ Νεφέλη μου, είναι η βοήθεια μας για να ξεπεράσουμε τον καρκίνο σου αλλά και να βοηθήσουμε κάθε παιδί και την οικογένεια του που παλεύουν με τον καρκίνο.
Το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ Νεφέλη μου είναι το δώρο που μου έκανες.
Ένα δώρο που δεν θα το ήθελα ποτέ, ακόμη και τώρα, πρέπει να σου το πω: δεν το ήθελα αυτό το δώρο παιδί μου. Δεν ήθελα να σε δω σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, διασωληνωμένη, να πονάς, να κλαις, να μην μπορείς να σταθείς στα ποδιά σου, να με παρακαλάς να μην αφήσω κανέναν να σε πονέσει και εγώ να μην μπορώ να το κάνω.
Αλλά τώρα πέρασαν αυτά Νεφέλη μου.
Ξέρεις, πολύ καιρό τώρα, από τις 3 Ιουλίου 2013 σκεφτόμουν και προγραμμάτιζα αυτή την μέρα, την 3 Ιουλίου 2018. Σκεφτόμουν πάρτι, καλεσμένους, δώρα, επίσκεψη στο νοσοκομείο, να μοιραστούμε με όλους την χαρά μας.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θέλω. Εμείς οι τέσσερις, εσύ, εγώ, ο μπαμπάς, ο Πάρης, θα γιορτάσουμε αυτή την μέρα, μόνοι μας. Εσύ και ο Πάρης, δεν έχετε καταλάβει τι γιορτάζουμε. Κι εμείς δεν θέλουμε να σας πούμε. Τι ακριβώς δηλαδή να σου πούμε που δεν σου έχουμε πει; Πως να σου εξηγήσουμε στα οχτώ σου χρόνια, ότι σε άγγιξε ο θάνατος μωρό μου, αλλά του ξέφυγες!
Από πολύ μικρή άκουσες την λέξη «καρκίνος», πέρασες τα πρώτα χρόνια της ζωής σου σε ένα νοσοκομείο, σου είπαμε ότι είσαι άρρωστη και ότι έχεις λευχαιμία.
Δεν σου κρύψαμε ποτέ την αλήθεια, δεν παίξαμε κρυφτό με την υγεία σου, δεν σου είπαμε ότι το νοσοκομείο είναι ένα «μαγικό σπίτι».
Δεν θέλω βρε Νεφελάκι να σου μιλάω για τέτοια τώρα πια. Αρκετά ένιωσες, είδες, άκουσες. Αρκετά νιώθω και φοβάμαι εγώ και ο μπαμπάς. Εσύ μόνο να είσαι καλά και χαρούμενη. Εσύ και ο Πάρης.
Και να σου πω και κάτι άλλο; Δεν θέλω να δώσω ούτε μια ώρα ακόμη από την ζωή μας στον καρκίνο. Δεν θέλω να τον γιορτάσουμε, να τον ξαναθυμηθούμε, να τον ξαναναφέρουμε.
Τώρα έχουμε μια ακόμη ζωή να περάσουμε τέλεια. Τώρα θα βοηθήσουμε κάθε παιδάκι που υποφέρει. Αύριο, θα ξαναγυρίσω στον αγώνα μου.
Σήμερα παιδί μου θα πούμε στον καρκίνο “fuck you”.
Σ’ αγαπώ.
Η μαμά σου
