Δώρον άδωρο…
Πώς να αντισταθώ σε αυτά τα παρακλητικά ματάκια που ονειρεύονται λαίμαργα ένα τόσο δα γλυκάκι;
Πώς να πω όχι σε μια τόσο ισχυρή επιθυμία του παιδιού μου;
Πώς να του χαλάσω χατίρι, για κάτι που είναι τόσο απλό να του προσφέρω;
Πώς να αντέξω να ακούω το σπαραχτικό κλάμα του, όταν ξέρω ότι μπορώ να το μαγέψω σε γέλιο μόνο με ένα κομματάκι σοκολάτα;
Πώς να μην χρησιμοποιήσω ένα τόσο ισχυρό σύμμαχο, όταν μπορώ να πείσω το παιδί μου για οτιδήποτε θελήσω μέσα σε μια στιγμή;
Έπαινος και τιμωρία. Πανίσχυρα εργαλεία στο χέρι κάθε μαμάς, μεταμορφωμένα σε γλυκίσματα, κέικ, καραμέλες, γλυφιτζούρια και σοκολάτες! Μαμά, αντέχεις να μην τα χρησιμοποιήσεις;
Η άλλη πλευρά του νομίσματος έχει τραγικά στοιχεία και στατιστικές μελέτες που λένε –δίχως καμία αμφιβολία- ότι το χειρότερο πράγμα που κάνουν οι γονείς στο δυτικό κόσμο και περισσότερο από παντού στη χώρα μας, είναι να ταίζουν με ακατάλληλες τροφές τα παιδιά τους και να βάζουν άθελά τους, την υγεία τους σε σοβαρό κίνδυνο.
Εμείς. Οι ίδιοι γονείς που θα κάναμε τα πάντα για τα παιδιά μας, που ζούμε για αυτά, που δεν ονειρευόμαστε σχεδόν τίποτα αν δεν τα περιλαμβάνει, που δεν τη λέμε ζωή τη ζωή χωρίς αυτά, εμείς οι ίδιοι τα βλάπτουμε σε καθημερινή βάση, δίνοντας τους ακατάλληλες τροφές και ανακηρύσσοντας τα στα πιο παχύσαρκα παιδιά της Ευρώπης…
Και όμως συνεχίζουμε να κλείνουμε τα μάτια, να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας ασφυχτικά και να είμαστε πρακτικά ανίκανοι να πούμε ΟΧΙ σε κάτι που ξέρουμε ότι τους κάνει κακό. Συνένοχοι στο έγκλημα.
Γιατί αυτό είμαστε.
Όταν δεν μπορούμε να βρούμε άλλους τρόπους να ικανοποιήσουμε τα παιδιά μας και έτσι χορταίνουμε τις τύψεις μας για την όποια ανεπάρκεια μας, με τόνους επεξεργασμένης ζάχαρης που τους προσφέρουμε απλόχερα.
Όταν δεν διαπαιδαγωγούμε διατροφικά τα παιδιά μας, ώστε να είναι αυτονόητο στη σκέψη τους ποιες τροφές τους κάνουν καλό και ποιες όχι.
Όταν δεν μπαίνουμε στον κόπο να βρούμε με τι μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις βλαβερές τροφές, ώστε και να μην στερούνται τις υπέροχες γεύσεις που όλοι αγαπάμε και να μην επιβαρύνουμε τον οργανισμό τους.
Όταν κουρασμένοι από όλα τα άγχη και τις υποχρεώσεις μας, ανταλλάσσουμε τον χρόνο και την ενέργεια που τους στερούμε από παιχνίδια, αγκαλιές και περιπέτειες, με σοκολάτες και κρουασάν.
Όταν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις δικές μας βλαβερές διατροφικές συνήθειες, ώστε να δείξουμε το δρόμο της υγιεινής επιλογής στα παιδιά που μαθαίνουν τα πάντα μέσα από εμάς και το παράδειγμα μας
Δεν λέω ότι πρέπει να ζουν τα παιδιά μας αποστειρωμένα. Δεν υποστηρίζω ότι θα τους βρουν όλες οι συμφορές του κόσμου, αν δεν τρέφονται σωστά ή αν καταναλώνουν γλυκά. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σου είναι αυτό που προσπαθώ και εγώ να καταφέρω ως μαμά:
Να δώσω στα παιδιά μου να καταλάβουν, μέσα από τις δικές μου επιλογές και μέσα από πληροφορίες που πασχίζω να βρουν πρόσβαση στα αγνά μυαλουδάκια τους, ότι το φαγητό δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από μια απαραίτητη για τη ζωή μας διαδικασία, μέσα από την οποία παίρνουμε όλα τα θρεπτικά συστατικά που έχει ανάγκη ο οργανισμός μας.
Δεν είναι ούτε μέσο τιμωρίας, ούτε μέσο απειλής. Δεν είναι τρόπος να σε επιβραβεύω, ούτε να σου δείχνω πόσο σε αγαπώ. Στο φαγητό είναι απαραίτητα τα όρια και οι σωστές ποσότητες, ανάλογα με το πόσο καλό ή κακό μας κάνει μία τροφή. Δεν είναι αντίδοτο στη μοναξιά μας, ούτε μας δίνει λύση στα προβλήματα μας. Το φαγητό δεν είναι παιχνίδι ούτε διαγωνισμός.
Εννοείται πώς μια αγαπημένη γεύση μπορεί να μας δώσει μεγάλη χαρά, αλλά τι μπορεί να συγκριθεί με μια μεγάλη αγκαλιά;
Τι μπορεί να συγκριθεί με την καλή υγεία των παιδιών μας;
Τι μπορεί να συγκριθεί με το να αγαπάμε τον εαυτό μας και την εικόνα μας;
Νιώθω υπέροχα όταν μαγειρεύω κάτι νόστιμο για τα παιδιά μου ή τις στιγμές που το σπίτι μοσχοβολάει από τα κουλουράκια μου που ψήνονται για χάρη τους. Και δεν θα ήθελα για κανένα λόγο να μεγαλώσουν και να μην έχουν να θυμούνται μυρωδιές σπιτικές που να φέρνουν αυτόματα στο μυαλό τους ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές…
Όμως δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι υπεύθυνη για κάποιο πρόβλημα που προκάλεσε στην υγεία τους η κακή διατροφή. Δεν θα ήθελα ποτέ να τους βλέπω να πασχίζουν να χάσουν βάρος ή να μην αποδέχονται τον υπέροχο εαυτό τους, εξαιτίας της εικόνας τους.
Είμαι πεπεισμένη ότι υπάρχει η χρυσή τομή, ανάμεσα στην απόλαυση της γεύσης και στη διατροφική εκπαίδευση που δικαιούνται να πάρουν τα παιδάκια μας από εμάς. Και στη εποχή του διαδικτύου και της απεριόριστης πρόσβασης στην πληροφορία, τι δικαιολογία έχουμε να μεγαλώνουμε παχύσαρκα, λυπημένα παιδιά;;;
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Σ. Μιλώντας για ισορροπημένη διατροφή από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής ενός βρέφους, όταν πλέον η μαμά αποφασίσει να κλείσει τον ιερό κύκλο του θηλασμού, μία εξαιρετική επιλογή για σας μανούλες που με ρωτάτε σχετικά, είναι το βιολογικό γάλα βiolac.
