Εισαγωγή στους κανόνες διεθνούς υιοθεσίας

Εισαγωγή στους κανόνες διεθνούς υιοθεσίας

Η σύγχρονη εποχή της διεθνούς υιοθεσίας άρχισε μετά τον πόλεμο της Κορέας, όταν ορφανά παιδιά από την Κορέα και την Ασία, δόθηκαν για υιοθεσία σε οικογένειες στην Βόρεια Αμερική.

Από τότε έχουν υιοθετηθεί εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά από την Αφρική, την Ασία, την Ανατολική Ευρώπη, την Κεντρική και Νότια Αμερική. Το 2013 μόνο στις ΗΠΑ υιοθετήθηκαν 7.092 παιδιά από άλλες χώρες.

Κατά την τελευταία δεκαετία, ο αριθμός των διεθνών υιοθεσιών έχει μειωθεί περισσότερο από 60%. Ορισμένες χώρες, όπως η Γουατεμάλα και η Ρωσία έχουν απαγορεύσει την υιοθεσία. Άλλες χώρες πάλι, θέσπισαν μεγαλύτερους περιορισμούς και οι μελλοντικοί γονείς πρέπει να περιμένουν περισσότερο χρόνο. Σε μερικές περιπτώσεις είναι πιο εύκολο να υιοθετηθούν μεγαλύτερα παιδιά ή παιδιά με ειδικές ανάγκες καθώς η υιοθεσία ενός υγιούς βρέφους είναι σχεδόν αδύνατη.

Ακόμη και έτσι, υπάρχουν πολλά παιδιά σε όλο τον κόσμο που χρειάζονται γονείς, και πολλοί γονείς εξακολουθούν να θεωρούν τη διεθνή υιοθεσία σαν πρώτη τους επιλογή.

Ποιος επιλέγει τη διεθνή υιοθεσία;

Οι οικογένειες επιλέγουν τη διεθνή υιοθεσία για διαφόρους λόγους. Διαλέγουν τη χώρα καταγωγής της δικής τους οικογένεια, ή επειδή ήδη γνωρίζουν μία άλλη οικογένεια που έχει υιοθετήσει ένα παιδάκι από το εξωτερικό.

Πως μπορεί κανείς να υιοθετήσει ένα παιδάκι από άλλη χώρα;

Συνήθως με αυτό ασχολούνται διεθνείς μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Οι δημόσιες υπηρεσίες ως επί το πλείστον δεν συμμετέχουν σε μία διεθνή υιοθεσία. Ορισμένοι οργανισμοί που ασχολούνται με εγχώριες υιοθεσίες, εργάζονται επίσης και για διεθνείς υιοθεσίες. Σήμερα, για να υιοθετηθεί πρέπει το παιδί που έχει υιοθετηθεί από άλλη χώρα, να είναι ορφανό, εγκαταλελειμμένο ή να έχει ένα μόνο γονέα, ο οποίος δεν μπορεί να το φροντίσει.

Το κόστος της υιοθεσίας κυμαίνεται ανάλογα με τη χώρα. Μπορεί να ξεκινήσει από 5.000 ευρώ και πολλές φορές ξεπερνά τα 15.000 με 20.000 ευρώ.

Πως επηρέασε η Σύμβαση της Χάγης, τις διεθνείς υιοθεσίες;

Η σύμβαση της Χάγης έχει θεσπίσει κανόνες που διέπουν τις υιοθεσίες στα συμβαλλόμενα μέλη όπως η Κίνα, η Ινδία και το Χονγκ Κονγκ. Οι χώρες που δεν υπέγραψαν τη σύμβαση αυτή, όπως η Αιθιοπία και η Ουκρανία, συνεχίζουν όπως πριν.

Η σύμβαση αυτή είχε ως στόχο την πρόληψη της διαφθοράς και την διαφάνεια. Όμως η εφαρμογή των κανόνων έφερε καθυστερήσεις ή και διακοπή της διαδικασίας της υιοθεσίας σε ορισμένες χώρες. Η Γουατεμάλα για παράδειγμα, έστειλε 4.726 παιδιά σε οικογένειες των ΗΠΑ το 2007, δεν επικύρωσε τη Συνθήκη της Χάγης και έτσι, έκλεισε τον επόμενο χρόνο το πρόγραμμά της για τη διεθνή υιοθεσία.

Τα περισσότερα παιδιά που δίδονται για υιοθεσία παγκοσμίως είναι από την Ασία, την Αφρική, την Λατινική Αμερική και την Ανατολική Ευρώπη.

Υπάρχουν και άλλα ζητήματα που οι μελλοντικοί γονείς πρέπει να προσέξουν;

Οι οικογένειες που αποφασίζουν να καταφύγουν στη διεθνή υιοθεσία, πρέπει να ξέρουν ότι το υπόβαθρο και οι πληροφορίες για την υγεία του παιδιού, μπορεί να είναι ελλιπείς και αναξιόπιστες. Προβλήματα επίσης υπάρχουν στις χώρες με ασταθείς και μεταβαλλόμενες πολιτικές καταστάσεις.

Υιοθετώντας ένα παιδί από άλλη χώρα, σημαίνει ότι η θετή οικογένεια αναλαμβάνει ιδιαίτερες ευθύνες. Για να αναπτύξει το παιδί αυτοεκτίμηση και υπερηφάνεια, τα μέλη της οικογενείας πρέπει να ενσωματώσουν στον καθημερινό τρόπο ζωής τους, στοιχεία της κουλτούρας της χώρας καταγωγής του παιδιού. Και να επιδιώξουν την φιλία με άλλα παιδάκια της ίδιας εθνικότητας του μικρού.

Γι’ αυτές τις οικογένειες είναι επίσης πολύ σημαντικό, να μεγαλώνουν το δικό τους παιδί ενάντια στον ρατσισμό. Πολλές οικογένειες αναφέρουν ωστόσο, ότι αγκαλιάζοντας έναν άλλο πολιτισμό, είναι μία από τις απροσδόκητες χαρές της διεθνούς υιοθεσίας.

Τα παιδιά αυτά, τελικά, είναι ευτυχισμένα;

Οι μελέτες δείχνουν, ότι τα περισσότερα παιδιά τα καταφέρνουν πολύ καλά. Ξεπερνούν τη στέρηση και τον υποσιτισμό και γίνονται ευτυχισμένα και συναισθηματικά υγιή άτομα. Είναι βέβαια πολύ σημαντικό να προσφέρει η οικογένεια στο παιδί, οποιαδήποτε εξειδικευμένη ιατρική ή ψυχολογική φροντίδα χρειαστεί.

Η σωστή εκπαίδευση για την ανατροφή των παιδιών, η υποστήριξη από τις αρμόδιες υπηρεσίες και η φροντίδα ειδικών στην ιατρική, την ψυχολογία, την αποκατάσταση ή την εκπαίδευση όπως απαιτείται, συμβάλλουν στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού.