Να σας ζήσει και να τον δείτε… όπως θέλει εκείνος!

Η κοπέλα του Γ. δουλεύει σαν σερβιτόρα σε μία καφετέρια και είναι κατά 1 περίπου χρόνο μεγαλύτερη από το Γ. Εκείνος είναι αρκετά αναστατωμένος και μπερδεμένος, από τη σύγκρουση ανάμεσα στις αντικρουόμενες επιθυμίες-τη δική του και των γονιών του. Μου εξιστορεί γεγονότα που έχουν συμβεί και που κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούν τη γνώμη των γονιών του για την κοπέλα. Έχω την αίσθηση ότι προσπαθεί να δικαιολογήσει την παρεμβολή τους σε ένα θέμα τόσο δικό του, τόσο προσωπικό. Είναι σε μία αμφιθυμία κατά πόσο τελικά θα κάνει αυτό που θέλει με αποτέλεσμα να τους δυσαρεστήσει.

Η περίπτωση του Γ. μου ήρθε στο μυαλό με αφορμή τη γέννηση του μωρού ενός φίλου. Ανάμεσα στις αναρτήσεις με ευχές για το παιδί και τους γονείς, που είχε ανεβάσει ο φίλος μου στο facebook, το βλέμμα μου στάθηκε στην εξής: να σας ζήσει… και να το δείτε όπως θέλετε! Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πόσες γονικές επιθυμίες κουβαλά ένα παιδί από τη γέννησή του. Ίσως και πριν απ αυτή, οι γονείς φαντασιώνονται πράγματα για το πλάσμα αυτό που θα έρθει στον κόσμο. Και βέβαια αυτές οι φαντασιώσεις είναι επηρεασμένες απ τις επιθυμίες των γονιών. Όλο αυτό, μέχρι ένα σημείο είναι όχι απλώς ‘κανονικό’ (προτιμώ τον όρο απ το ‘φυσιολογικό’), αλλά και αναγκαίο-γιατί επιτρέπει στο παιδί να υπάρξει-στη φαντασία των γονιών του. Πάραυτα, από κάποιο σημείο και έπειτα, η κατάσταση αυτή αποτελεί τεράστιο φορτίο στην πλάτη του παιδιού. Και για να καθορίσουμε αυτό το κομβικό σημείο, θα έλεγα ότι μιλάμε για τότε που οι γονικές επιθυμίες αρχίζουν να γίνονται αυτό που λέμε γονικές επιταγές!.

Οι γονείς έχουμε πολλούς τρόπους να «λέμε» στα παιδιά μας τις προτιμήσεις μας σχετικά με τι θα θέλαμε να κάνουν και τι να γίνουν. Σας διαβεβαιώνω, ελάχιστοι απ’ αυτούς τους τρόπους είναι πραγματικά λεκτικοί-γι αυτό και ακούμε τους περισσότερους ανθρώπους να λένε (και να εννοούν) ότι «εμένα οι δικοί μου ποτέ δε μου είπαν τι να κάνω». Ένα βλέμμα λίγο λοξό, μία παρατεταμένη σιωπή και άλλα, αποτελούν ισχυρά μηνύματα στο παιδί για την κατεύθυνση της επιδοκιμασίας ή της αποδοκιμασία των γονιών του.

Και έπειτα σκέφτομαι, που εδρεύει η κατάθλιψη; Και απαντώ, στη μη ικανοποίηση της πραγματικής επιθυμίας. Κινδυνεύοντας λίγο να υπερ-απλουστεύσω τα πράγματα (ας πούμε ως προς τη δημιουργία της κατάθλιψης), σκέφτομαι ότι γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που κρύβουν τις ανάγκες του πρώτα απ’ όλα απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό, δηλαδή από τη συνείδησή τους, προκειμένου να είναι αρεστοί, αποδεκτοί. Ας μη γελιόμαστε, με ένα μέτρο, αυτό είναι κάτι που κάνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Μέχρι τώρα ο αναγνώστης θα έχει καταλάβει ότι αναφέρομαι σε κάτι παραπάνω από τον απλό καθωσπρεπισμό. Μιλώ για τις περιπτώσεις ανθρώπων που ζουν ξένες ζωές, τις ζωές των άλλων.

Ίσως την επόμενη φορά που θα ‘ρθει στο μυαλό κάποιου αυτή η ευχή, να έχει νόημα να την ξανασκεφτεί. Να σκεφτεί τι επιθυμεί εκείνος για να παιδιά του, για τον εαυτό του, τι άραγε επιθύμησαν για τον ίδιο οι δικοί του γονείς;