Για σένα που δεν ξέρεις τι να κάνεις μπροστά στον κόσμο...

Όπως πάντα λοιπόν, σε αυτού του είδους τις συγκεντρώσεις συναντάς πολλούς γονείς με τα παιδάκια τους που ο κάθε ένας από αυτούς έχει διαφορετικό σημείο αναφοράς, διαφορετική οπτική γωνία και άρα ένα δικό του μοναδικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης που έχει επιλέξει συνειδητά ή ασυνείδητα για το παιδί του.

Όλα καλά ως εδώ… Το σημείο που αρχίζουν τα προβλήματα για τους γονείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον χαράς και ξενοιασιάς, είναι η στιγμή που το παιδί τους, το μόνο από όλα τα παιδιά, εκδηλώνει μια μη αποδεκτή συμπεριφορά.

-Χτυπάει «αναίτια» ένα άλλο παιδάκι

-καταστρέφει κάποιο παιχνίδι του φίλου που το έχει καλέσει, χωρίς προφανή λόγο

-κλαίει γοερά και σε τραβάει με τα λερωμένα του χεράκια από το άσπρο μπλουζάκι σου

-ρίχνει κάτω το φαγητό του ή το φτύνει επιδεικτικά

-λερώνει το ξένο σπίτι

-είναι το μόνο από όλα τα παιδάκια που είναι εκεί, το οποίο δεν συμμετέχει σε τίποτα από όσα με τόσο κόπο προετοίμασαν οι γονείς που σε κάλεσαν   

-είναι το μόνο από όλα τα παιδιά που δεν είναι ευχαριστημένο με τίποτα

Και εσύ η πιο αγχωμένη μαμά του πλανήτη… Τι να κάνεις;

-Να ασχοληθείς με το παράπονο του παιδιού σου, ενισχύοντας τη συμπεριφορά που σε φέρνει σε αμηχανία;

-Να το μαλώσεις επιδεικτικά δείχνοντας στους υπόλοιπους γονείς ότι μπορείς να επιβληθείς στο ατίθασο παιδί σου;

-Να το καλοπιάσεις τάζοντάς του το σύμπαν για να απαλλαγείς από τα περίεργα επικριτικά βλέμματα;

-Να το αγκαλιάσεις, να το παρηγορήσεις και να συζητήσεις μαζί του μέχρι να αποκωδικοποιήσεις την παράξενη συμπεριφορά του;

Τι να κάνεις;

Οι άλλοι γονείς είναι εκεί. Και σε κοιτούν. Και σε κρίνουν. Και κάθε λεπτό που περνάει βγάζουν τα δικά τους αρνητικά συμπεράσματα για το ρόλο σου ως γονέας και τα λάθη που έχεις κάνει για να βγει έτσι ανυπάκουο και προβληματικό το παιδί σου. Μήπως υπάρχουν προβλήματα ανάμεσα στο ζευγάρι; Μήπως έχουν κακομάθει το παιδί τους; Μήπως δεν ασχολούνται μαζί του; Ποιος μεγαλώνει άραγε αυτό το παιδί; Θα αναρωτιούνται αναστατωμένοι οι «αθώοι», «τέλειοι» γονείς της παρέας του πάρτυ. Και θα περάσουν μέσα στην ευδαιμονία τις υπόλοιπες ώρες της γιορτής, ικανοποιημένοι από τους εαυτούς τους και περήφανοι για το παιδί τους…
Μέχρι την επόμενη φορά. Όταν σε ένα άλλο πάρτυ, σε κάποια άλλη γιορτή, θα είναι το δικό τους παιδάκι που θα εκδηλώσει την ανάρμοστη συμπεριφορά. Επειδή βρέθηκε σε μία δύσκολη μέρα που ήταν:

Κουρασμένο

Άυπνο

Που πονούσε η κοιλίτσα του

Ή το προηγούμενο βράδυ είχε δει έναν εφιάλτη

Που είχε απλώς κακή διάθεση

Ή που στο σπίτι οι γονείς χωρίζουν

Και μαλώνουν

Και εκείνο υποφέρει

Και πονάει

Και δεν καταλαβαίνει

Και δεν μπορεί να μιλήσει σε κανέναν

Και μόνο σε κάποιο πάρτυ βρήκε την ευκαιρία, ένιωσε την ελευθερία να εκφράσει το θυμό του και τη λύπη του. Και την απόγνωση. Γιατί δεν έχει τις λέξεις να το πει. Γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει απόγνωση. Μόνο την νιώθει.

Την επόμενη φορά που θα έχω την ανάγκη να αισθανθώ καλή μαμά κατακρίνοντας μια άλλη και πετώντας τα βέλη της δικής μου έλλειψης ευαισθησίας στο παιδί της, θα θυμηθώ πόσες φορές και τα δικά μου παιδιά βρέθηκαν σε ανάλογη διάθεση και θα με σταματήσω. Θα κοιτάξω με αγάπη το «ενοχλητικό» παιδάκι και θα του πω ένα τραγούδι ή μια ιστορία. Ή θα του δώσω μια αυτοσχέδια κατασκευή της στιγμής, για να νιώσει καλύτερα.

Και δεν θα εξαναγκάσω καμία μαμά ή μπαμπά να διαπαιδαγωγήσει μπροστά μου το παιδί του. Τίποτα δεν μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας, μπροστά στα επικριτικά  μάτια των άλλων. Η μάθηση και η διαπαιδαγώγηση συντελούνται  κάθε λεπτό που περνάει από την ευλογημένη ώρα της γέννησή τους, όμως στον κοινό μας χρόνο. Στις πολύτιμες στιγμές που μεγαλώνουμε μαζί. Που τους μαθαίνουμε και μας μαθαίνουν. Που βλέπουμε μέσα από τα ματάκια τους τα χρώματα και εκείνα γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από τις κοινές μας εμπειρίες. Αλλά όλα αυτά όταν είμαστε ΜΟΝΟΙ μας ΜΑΖΙ τους.

Να έχεις μία υπέροχη εβδομάδα,

Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια

Υ.Σ. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!