Για σένα που νιώθεις ότι δε σε αγαπούν...

Η αλήθεια είναι ότι όταν γράφω, δεν γράφω μόνο για μένα, αλλά για όλες μας και έτσι όποτε αναφέρομαι σε κάποιο από τα δύο παιδιά μας, εννοώ πότε το ένα πότε το άλλο χωρίς να το διευκρινίζω απαραίτητα. Και αυτό γιατί το παράδειγμα έχει ως στόχο να μας οδηγήσει στο ουσιαστικό νόημα που επιδιώκω να προκύψει μέσα από όσα γράφω, χωρίς να σας κουράζω με λεπτομέρειες από τη ζωή της δικής μου οικογένειας.

Το σχόλιο όμως αυτό, κατεγράφη μεμιάς στο υποσυνείδητο μου και άρχισα να παρατηρώ μέσα μου και γύρω μου και να ψάχνω για γονεικές συμπεριφορές που να υποδηλώνουν «αδυναμία» της μαμάς ή του μπαμπά σε κάποιο από τα παιδιά τους. Και κάτι ακόμα. Προσπαθούσα να καταγράψω τις φανερές αιτίες που οδηγούσαν τους γονείς στο να ξεχωρίζουν τα παιδιά τους. Γιατί με τις κρυφές μόνο οι ίδιοι μπορούσαν να αναμετρηθούν…

Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να μαντέψετε το αποτέλεσμα της άτυπης έρευνας μου…

Οι γονείς σε συντριπτική πλειοψηφία ξεχωρίζουμε τα παιδιά μας. Σχεδόν πάντα υπάρχει ένα παιδί που στα μάτια των γονιών του, είναι το «καλό παιδί».

- Επειδή μου μοιάζει

- Επειδή είναι τόσο υπάκουο και βολικό

- Επειδή δεν θυμίζει σε τίποτα την οικογένεια σου, με την οποία  συντηρώ μια εχθρική σχέση

- Επειδή με κάνει τόσο περήφανη με τις επιδόσεις του

- Επειδή ο κόσμος πάντα μου λέει τα καλύτερα για αυτό, σε αντίθεση με τα αδέρφια του

- Επειδή αυτό έχω χρίσει - ερήμην του βέβαια- συνεχιστή κάποιου δικού μου ονείρου που εγκατέλειψα κάπου στην πορεία της δικής μου ζωής

- Επειδή είναι αγόρι που πάντα ήθελα

- Επειδή είναι κορίτσι και έχει το όνομα της μητέρας μου που μου στάθηκε όσο κανείς

- Επειδή γεννήθηκε πρώτο

- Επειδή είναι ο καρπός του έρωτα μας

Αμέτρητες δικαιολογίες σκαρφιζόμαστε για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε καλές και δίκαιες μανούλες, την στιγμή που συντελούμε αργά και μεθοδικά ένα έγκλημα για το οποίο δεν πρόκειται να μας δικάσει κανείς…

Μόνο κάτι ματάκια θα ρίχνουν σαν βέλη τα γεμάτα απορία βλέμματά τους στην καρδιά μας και θα μας ρωτούν αιώνια:

«Τι σου έκανα μαμά και δεν με αγαπάς όπως τα αδέλφια μου; Τι σου έκανα, αφού πάντα μόνο για αυτό προσπαθούσα... Πίσω από κάθε μου αταξία, φωνή, κλάμα, σκανταλιά, υστερία, κακή απόδοση στο σχολείο, επιθετικότητα, πίσω από κάθε μου λέξη και πράξη, ένα πράγμα υπήρχε μόνο…  Και τι κρίμα… Δεν το κατάφερα ποτέ... Σε εκλιπαρούσα να με αγαπήσεις και μένα λίγο…»    

Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,

Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια