Ανάμεσα σε δύο οικογένειες
Το βλέμμα μου κολλημένο στο γαλαζόλευκο κενό. Οι σκέψεις πολλές. Δυο δίδυμα. Τέσσερις γονείς. Μια γιαγιά κι ένας παππούς ως κηδεμόνες. Μια μάνα στο εξωτερικό για αποτοξίνωση. Η κοινωνία μικρή…
Άραγε τι μας περιμένει; Σε λίγο θα βρίσκομαι εκεί. Θα συναντήσω τους δικηγόρους.
Θα συναντήσω τη γιαγιά (58 ετών) και τον παππού (59 ετών).
Μια γιαγιά, η οποία στο άκουσμα της δικαστικής απόφασης ότι παίρνουν τα παιδιά πίσω, έχασε τις αισθήσεις της και σωριάστηκε στο πάτωμα…. Η ευγενική φωνή της αεροσυνοδού με επαναφέρει στην πραγματικότητα…
Το αεροπλάνο προσγειώνεται. Τους συναντώ.
Δυο πολύ πονεμένοι άνθρωποι. Δυο άνθρωποι που έστειλαν την κόρη τους μακριά, έγκλειστη, προκειμένου να γίνει καλά, αναλαμβάνοντας ύστερα να μεγαλώσουν τα δίδυμα κορίτσια της.
Δυο κορίτσια που άρπαξε η αστυνομία μέσα από το σπίτι τους, όταν ήταν 2,5 ετών, προκειμένου να τα οδηγήσει στην κοινωνική πρόνοια.
Κι από κει σε μια νέα οικογένεια. Σε δυο νέους γονείς. Χωρίς την ουσιαστική συγκατάθεση κανενός. Μια αναγκαστική συγκατάθεση μόνο, βουτηγμένη στα ναρκωτικά και την απελπισία…
Αυτή, της ίδιας τους της μάνας (ενός 19χρονου κοριτσιού), την οποία έπεισαν οτι δε μπορεί να τα μεγαλώσει και στην οποία υποσχέθηκαν γι’ αυτά, μια καλύτερη ζωή.
Είμαστε έτοιμοι να μπούμε στα αμάξια και να πάμε μέχρι τη διπλανή πόλη, προκειμένου να συναντήσουμε και να πάρουμε πίσω τα 3χρονα κορίτσια. Να τα γυρίσουμε σπίτι τους. Εκεί που ανήκουν… Όλα είναι έτοιμα. Έχει έρθει η στιγμή που 8 μήνες τώρα οι παππούδες περίμεναν με αγωνία.
Ή μήπως όχι;
Η κοινωνική υπηρεσία μας αρνείται για μία ακόμα φορά, ισχυριζόμενη ότι το ένα κορίτσι είναι άρρωστο. Μας αλλάζει ξανά ημερομηνία. Σα να παίζουν με την υπομονή τους…Ορίζουμε καινούρια ημερομηνία, μετά από δυο μέρες…
Στο μεταξύ σκέφτομαι να εκμεταλλευτώ το χρόνο που μου δίνεται.
Θέλω να επισκεφτώ το σπίτι που θα υποδεχθεί σε δυο μέρες τα κορίτσια. Να δω τα δωμάτιά τους…
Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση, είναι ότι όλο το σπίτι είναι φτιαγμένο σα να τα περιμένει. Πάνω στα κρεβατάκια τους βρίσκονται καινούρια ρουχαλάκια, παπούτσια και παιχνίδια, όλα δικά τους.
Στους τοίχους και στις κορνίζες του σπιτιού, απεικονίζονται τα δυο χαμογελαστά μουτράκια, σε μια φωτογράφιση πριν από 8 μήνες, μια μέρα πριν τα «βουτήξουν».
Η γιαγιά μου ανοίγει την κατάψυξη και μου βγάζει δυο τοστ μέσα σε αλουμινόχαρτο. «Είναι τα τοστ που τους έψηνα το πρωί που μου τα πήρανε. Δεν πρόλαβαν να τα φάνε.
Το ένα παιδί, μου το πήραν χωρίς παπούτσια», μου λέει και η φωνή της σπάει για μια ακόμα φορά. Το σπίτι είναι γεμάτο με παιχνίδια, κούκλες, φουστανάκια, παπλωματάκια, ακόμα και αποκριάτικες στολές των μικρών κοριτσιών. Ψάχνω το λάστιχο με το παγωμένο νερό, με το οποίο ισχυρίστηκε η κοινωνική πρόνοια ότι η γιαγιά τα έκανε μπάνιο.
Προτιμώ όμως να ασχοληθώ με το ποια αγαπημένα τους αντικείμενα και παραμύθια θα πάρω μαζί μου αύριο που θα τα συναντήσουμε, σε μια προσπάθεια να ερεθίσω τη μνήμη τους. Η γιαγιά τους, δε σταματάει να μιλάει για το τι συνήθιζαν να κάνουν στην κάθε γωνιά του σπιτιού…Και συνεχίζει να με ξεναγεί…
Οι δυο μέρες περνούν μέσα στην αγωνία…Αυτό που ευχόμαστε όλοι, είναι να μας δώσουν τα παιδιά εύκολα. Να μη χρειαστεί να προβούμε σε κινήσεις απότομες, σε κινήσεις βίαιες (αν και δια νόμου), σε κινήσεις που δεν πρέπει να αντικρίσουν τα κορίτσια. Η γιαγιά μου λέει «Θέλω να τα πάρουμε ήρεμα, να μη βιώσουν πάλι ότι τα αρπάζουν.
Εγώ δε θέλω να τους τα πάρω έτσι όπως μου τα πήραν εκείνοι. Μόνο εγώ ξέρω τον πόνο, ας μη νιώσουν το ίδιο». Τους δίνω συμβουλές για το πώς πρέπει να αντιδράσουν μπροστά στα κορίτσια, αναλύοντας κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Ακόμα και το ενδεχόμενο να μην τους θυμούνται ή να μην τους θέλουν…
Σοκάρονται όταν τους ανακοινώνεται ότι στα κορίτσια έχουν δοθεί νέα ονόματα. Αν και δυσκολεύονται μέσα στη συναισθηματική τους φόρτιση, προσπαθούν να είναι συνεργάσιμοι.
Οι μέρες περνούν και όλοι μαζί (δικηγόροι, παππούδες και εγώ) δίνουμε ραντεβού νωρίς το πρωί της μεγάλης μέρας, για να ξεκινήσουμε το οδικό μας ταξίδι.
Σε όλη τη διαδρομή, η γιαγιά δε σταματάει να μονολογεί «Κούκλες μου ζωγραφιστές, κούκλες μου ζωγραφιστές…Έτσι θα τις αποκαλέσω.
Έτσι τις φώναζα, θα το θυμούνται!».
Την παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου και προσπαθώ να δώσω προτεραιότητα σε αυτόν που θα έχει ανάγκη τη βοήθειά μου, εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Τα μέτωπα πολλά…Αποφασίζω να ασχοληθώ με τα παιδιά, ακόμα κι αν η γιαγιά λιποθυμήσει, ακόμα κι αν πιαστούν στα χέρια ο παππούς με τους θετούς γονείς.
Εγώ είμαι εκεί για τα παιδιά…
Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι και τους θετούς γονείς. Ένα ζευγάρι, ταλαιπωρημένο από τις προσπάθειες για να αποκτήσουν παιδί.
Ένα ζευγάρι που μόνο αγάπη ήθελε να προσφέρει, ένα ζευγάρι που αν μη τι άλλο, 8 μήνες κράτησαν και ανέθρεψαν τις μικρές.
Φτάνουμε…Τα χέρια με τους αρμόδιους της κοινωνικής υπηρεσίας δίνονται τυπικά.
Ευτυχώς η θετή μητέρα βρίσκεται στον πάνω όροφο και αποχαιρετά τα παιδιά, καθώς δεν επιθυμεί να βρίσκεται σε αυτή τη συνάντηση, κάτι που κάνει και για εμάς τη διαδικασία πιο εύκολη.
Ολοκληρώνονται οι σχετικές κινήσεις γραφειοκρατίας, δίνονται τα βιβλιάρια των παιδιών και περιμένουμε να τα κατεβάσουν από τον πάνω όροφο.
Σε λίγο εμφανίζονται δυο κουκλάκια ολόιδια, με μπουκλίτσες, κρατώντας το καθένα το παγούρι του και κοιτάζοντας επιφυλακτικά.
Η γιαγιά και ο παππούς, όπως έχουμε συμφωνήσει είναι συγκρατημένοι, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, οι οποίες μπορούν να τρομάξουν τα παιδιά.
Αφήνουν χώρο και χρόνο στα ίδια τα κορίτσια να έρθουν σε αυτούς. Οι αγκαλιές τους βέβαια είναι ορθάνοιχτες, έτοιμες να τα υποδεχθούν.
Μια εικόνα που δε μπορεί να αφήσει ασυγκίνητους ούτε τους δικηγόρους, οι οποίοι ως γονείς και οι ίδιοι, από την πρώτη στιγμή, επηρεάστηκαν ΚΑΙ σε προσωπικό επίπεδο.
Τα μάτια των παππούδων λάμπουν από ευτυχία και αγωνία για την αντίδραση των κοριτσιών.
Για καλή τους τύχη, τα κορίτσια αν και συγκρατημένα, φαίνεται να τους αναγνωρίζουν και δειλά δειλά προχωράνε προς την αγκαλιά τους.
Τη δέχονται επιφυλακτικά αλλά χωρίς αρνητική αντίδραση. Αφού τους δοθεί λίγο ακόμα χρόνος, σκύβω κοντά τους και τους ανακοινώνω (όπως ήδη τα έχει προετοιμάσει η θετή μητέρα) ότι θα πάνε διακοπές στον παππού και στη γιαγιά.
Όπως έχει συμφωνηθεί, η θετή μητέρα έχει φέρει οικεία τους αντικείμενα, προκειμένου να τα πάρουμε μαζί μας και να χρησιμοποιηθούν τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα, κάνοντας την επαναπροσαρμογή τους πιο ομαλή.
Η γιαγιά δυσκολεύεται αρχικά να τα πάρει, φοβούμενη μήπως την κατηγορήσουν ότι τους τα πήρε…
Την καθησυχάζουμε, παίρνουμε τα παιδιά και ήρεμα…φεύγουμε…
Στο αμάξι, κάθομαι στο πίσω κάθισμα και δένουμε το ένα κορίτσι δεξιά και το άλλο στα αριστερά μου. Είναι πολύ ομιλητικές και δεκτικές σε ό,τι κι αν τους λέμε…
Και είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν να «λύνονται». Τους βγάζω από την τσάντα μου δυο ίδια κουκλάκια, τα οποία παράγουν μουσική και με τα οποία συνήθιζαν να νανουρίζονται τα βράδια. Απλώνουν τα χέρια, τα παίρνουν μονομιάς (σα να τους έχουν λείψει), τα βάζουν και οι δυο κατά τον ίδιο τρόπο κάτω από το λαιμό τους και αρχίζουν να λικνίζονται, σα νανούρισμα…
Η γιαγιά αρχίζει να φωνάζει «Έτσι κοιμόντουσαν, έτσι κοιμόντουσαν!!!». Συνειδητοποιώ τελικά ότι η δύναμη της συνήθειας είναι αξεπέραστη…
Καθόλη τη διαδρομή και όσο περνάει ο χρόνος, συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για δυο υπέροχα κοριτσάκια, ιδιαίτερα εύστροφα, κοινωνικά και χαμογελαστά, τα οποία δε χάνουν ευκαιρία να συνεργαστούν, προκειμένου να κάνουν τις κατεργαριές τους.
Δεν περνάει πολύς χρόνος και η μία αρχίζει να απευθύνεται στη γιαγιά της: «Γιαγιούλα μου, γιαγιούλα μου…».
Η άλλη είναι λίγο πιο επιφυλακτική. Παρακολουθώ τα ρουχαλάκια τους, τον τρόπο που συμπεριφέρονται και σκέφτομαι πόσο καλή δουλειά έκανε 8 μήνες τώρα ΚΑΙ η θετή τους οικογένεια. Είναι γεμάτα…Προσπαθώ να σκεφτώ πως μπορεί να αισθάνεται εκείνη η μητέρα αυτή τη στιγμή, αλλά γρήγορα παλεύω να το βγάλω απ’ το μυαλό μου σκεπτόμενη: «Τα συγκεκριμένα κορίτσια, είχαν οικογένεια. Δεν έπρεπε να πάρουν αυτά».
Με το που φτάσαμε, τα αφήσαμε να δούμε αν μόνα τους θα θυμηθούν την αυλόπορτα του σπιτιού τους.
Αμέσως έτρεξαν στο σκυλάκι τους! Με το που άνοιξε η πόρτα του σπιτιού, τα κορίτσια «χύθηκαν» μέσα, χωρίς κανένα δισταγμό, όπως όταν μπαίνεις σε έναν απόλυτα οικείο χώρο, του οποίου γνωρίζεις όλα τα κατατόπια. Και μόνο τότε ηρέμησα πραγματικά…Αμέσως έτρεξαν στα κρεβατάκια τους, με την καθεμιά να ανεβαίνει στο δικό της.
Δεν ήξεραν ποιο δώρο να ανοίξουν πρώτο!
Το πρώτο βράδυ μας ανησυχούσε όλους…
Όμως όπως αποδείχθηκε και από τις επόμενες μέρες, η μνήμη τους αλλά και το απόλυτα οργανωμένο πρόγραμμα, στο οποίο τα είχε η θετή μητέρα τους, τα βοήθησε στο να προσαρμοστούν πολύ γρήγορα. Σταδιακά, όλες οι συνήθεις επανήλθαν.
Ακόμα και τα ονόματά τους επανήλθαν, ένα κομμάτι που ήταν συναισθηματικά πολύ επώδυνο για τους δικούς τους ανθρώπους. Ήταν σαν ένα ξερίζωμα της ταυτότητάς τους…
Η ΜΗΤΕΡΑ
Για τη μητέρα, γι’ αυτό το 22χρονο σήμερα κορίτσι, πολλά θα μπορούσα να πω…Επιλέγω όμως να την αφήσω να μιλήσει η ίδια μέσα από ένα γράμμα της:
Για την αγαπημένη μου μανούλα!
«Μανούλα μου γειά σου, τι κάνεις; Θέλω να σου πω τόσα πολλά, που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Θα σου πω αυτό που μου καίει την καρδιά:
Τα ΠΑΙΔΑΚΙΑ μου! Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα προσεύχομαι να τα πάρω πίσω. Μάνα όταν υπέγραψα δεν ήμουν εγώ. Με είχαν κυριεύσει τα ναρκωτικά.
Δεν θέλω ποτέ να ξαναείμαι στην κατάσταση αυτή και γι’ αυτό είμαι εδώ. Θα κάτσω τους 8 μήνες και θα το παλέψω, ξέρεις γιατί;
Γιατί θέλω τις κόρες μου πίσω, τα μικρά μου αγγελούδια, να τις ταϊζω, να τις ντύνω όπως πριν, να πηγαίνουμε στο πάρκο, να τις πάω ακόμα και στο σχολείο. Αυτά είναι τα όνειρα που κάνω τώρα που είμαι καλά...
Κάνω όνειρα ξανά για τα παιδιά μου, το μυαλό μου σκέφτεται πάλι.
Τώρα που δεν «πίνω» η καρδούλα μου είναι χίλια κομμάτια. Κάθε μέρα περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πουν ότι τα κορίτσια, τα παιδιά μου είναι δικά μου. Αν γίνει αυτό θα μπορώ να αγκαλιάσω τον ουρανό και τη γη μαζί, θα έχω όλα τα λεφτά του κόσμου.
Αυτές είναι οι κόρες μου και σου ορκίζομαι πως θα τους δώσω όλη μου τη ζωή για πάντα. Αν δεν τις πάρω πίσω μάνα δεν ξέρω τι θα κάνω, θα τρελαθώ. Κάθε μέρα περιμένω την απόφαση, δε μπορείτε να καταλάβετε πόσο δύσκολα το περνάω.
Έκανα ένα λάθος και ο θεός με συγχώρεσε. Μια τελευταία ευκαιρία ζητάω: να μεγαλώσω τις κόρες μου όπως πρέπει.
Και στο κάτω κάτω είμαι η μάνα τους, εγώ τις είχα 9 μήνες στην κοιλιά μου, εγώ τις είδα μόλις βγήκαν, εγώ τις αγκάλιασα…
Η άλλη μητέρα μπορεί να τις αγαπάει αλλά εγώ είμαι η μάνα τους, εγώ ξέρω μέσα μου πως πονάω που έχω να τις δω 8 μήνες!
Αχ μάνα να τις ξαναέχουμε στο σπίτι μας και τι στον κόσμο! Θα φύγει το πένθος, θα ξαναγεμίσει το σπίτι χαρά, θα τραγουδάμε, θα χορεύουμε…κάνε ό,τι μπορείς μάνα στο δικαστήριο, ό,τι μπορείς, στο ζητάω μέσα από την καρδιά μου. Τα κορίτσια μου θέλω μόνο μαμά, τίποτα άλλο.
Όλη μέρα ζητάω από το θεό το ίδιο πράγμα: να γυρίσουν σε μένα…Πονάω μάνα που δεν τις έχω τώρα που είμαι καλά, πονάω…θέλω να ξεκινήσω από την αρχή τη ζωή μου, να τους προσφέρω ό,τι μπορώ. Τώρα που είμαι καλά θα το πολεμήσω μέχρι θανάτου. Είναι τα δικά μου τα παιδιά και τα θέλω στην αγκαλιά μου και στη ζωή μου.
Άμα τα παιδιά μου γυρίσουν σε μένα, θα κάτσω να ολοκληρώσω το πρόγραμμα απεξάρτησης γιατί ξέρω ότι όταν γυρίσω θα έχω να αντιμετωπίσω καταστάσεις.
Θα έχω όμως πια τη δύναμη να τις αντιμετωπίσω. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι παράδειγμα για τις κόρες μου.
Τις λατρεύω, γι’ αυτό είμαι σήμερα εδώ, πολεμώντας. Αν δεν τις είχα δε θα είχα κανένα λόγο να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι εδώ με στηρίζουν πολύ και μου επιβεβαιώνουν ότι όταν θα είμαι τελείως καλά, θα μπορώ να γυρίσω πίσω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Πραγματικά περιμένω την απόφαση και από αυτή την απόφαση θα εξαρτηθούν πολλά.
Βοήθησέ με μάνα! Κάνε ό,τι μπορείς! Σας λατρεύω!»
Από: Ισπανία
Χθες το βράδυ πήρα τηλέφωνο να μάθω για τα κορίτσια.
Το τηλέφωνο σήκωσε ένα κοριτσάκι, άγνωστο σε μένα…Ήταν η μητέρα τους…Αυτό το οποίο συγκράτησα ήταν ότι στο αεροδρόμιο τα κορίτσια περίμεναν ΑΥΤΗ τη μητέρα. Έπεσαν στην αγκαλιά της σα να μίλησε το ένστικτό τους! Ξέρω ότι τα κορίτσια είναι πια ευτυχισμένα…
Εύχομαι μόνο να ξεχάσουν γρήγορα…
Διότι η αγωνία τους ακόμα και σήμερα είναι: «Θα έρθει ξανά η αστυνομία να μας πάρει;»
«ΡΕΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ»: ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΟ ΑΛΙΚΑΝΤΕ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση:klairhseiradaki@gmail.com
