Οι καμπύλες ανάπτυξης και το παιδί μου
Σε όλες. Και σε ύψος και σε βάρος. Κινούταν από τον ένατο μήνα και μετά στην τελευταία καμπύλη.
Πριν λίγες ημέρες πήγαμε στο παιδίατρο και μετρηθήκαμε –αυτή τη φορά όρθιος – και είδαμε ότι έχει πέσει κάτω από την τελευταία καμπύλη.
Στην αρχή φαντάζομαι δεν κατάλαβα και πολύ καλά τι έγινε αλλά όσο περνούσε η ώρα και το συζητούσαμε με το γιατρό καταλάβαινα ότι ο γιος μου μπορεί να γίνει κοντός. Ω ναι πολύ κοντός.
Με μάνα 1,72 και πατέρα 1,94. Είναι δυνατόν;
Όση ώρα μιλούσε ο γιατρός άρχισα να σκέφτομαι τις άπειρες βλακείες και σε λιγότερο από 5 λεπτά έκλαιγα με λυγμούς.
Ο Οδυσσέας εκείνη την ώρα εξερευνούσε το βιβλία του παιδίατρου και σταμάτησε και γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα τόσο γλυκό τόσο όμορφο, που ήταν και η χαριστική βολή για το δεύτερο γύρο λυγμών...
Ο Μιχάλης –παιδίατρος – πραγματικά νευρίασε μαζί μου και την αχαριστία μου για το γεγονός ότι έχω ένα πανέμορφο, υγιέστατο και πανέξυπνο παιδί.
- Θα πάρεις τηλ στη δουλειά και θα τους πεις ότι δε θα πας σήμερα, μου λέει.
- Τι εννοείς? Ρωτάω με λυγμούς
- Θα έρθεις μαζί μου στο νοσοκομείο για να καταλάβεις ποιά είναι πραγματικά τα προβλήματα ενός παιδιού.
Το ξέρω ότι έχει πραγματικά ατελείωτο δίκιο αλλά δε μπορούσα να συνέλθω από το σοκ. Φύγαμε για το σπίτι. Στο δρόμο δεν μιλιόμουν. Ο Χρήστος μου είπε μια κουβέντα που με ταρακούνησε.
- Είναι άδικο για τον Οδυσσέα αυτό που κάνεις, μου είπε.
- Τι εννοείς; Έκανα ότι δεν κατάλαβα στην αρχή.
- Εννοώ ότι το παιδί μας είναι πανέξυπνο, υγιέστατο και σίγουρα γεμάτα όμορφα συναισθήματα και τον κόσμο και τη ζωή και εσύ θέλεις όλα αυτά να του τα χαλάσεις και να τον κάνεις να νοιώθει μίζερος για κάτι που ίσως και να μη συμβεί ποτέ. Φυσικά και δεν μίλησα! Είχε απόλυτα δίκιο.
Τους άφησα στο σπίτι και συνέχισα για τη δουλειά.
Με το που έκανα 10 μέτρα, έκανα στην άκρη και πήρα τηλέφωνο τη Δέσποινα (remember; Κουμπάρα με 4 παιδιά)
Με άκουσε με προσοχή και χωρίς να με διακόψει.
Δε με έκραξε, αλλά με ψυχραιμία μου είπε ότι θα μου κλείσει ραντεβού με μια εξαιρετική αναπτυξιολόγο που είναι στο Παίδων για να μου περάσει η αγωνία και να καταλάβω ότι σκέφτομαι βλακείες.
Σε λιγότερο από 10 λεπτά με πήρε τηλέφωνο και μου είπε για το ραντεβού που ήταν 15 μέρες μετά.
Επίσης, μου είπε ότι βρήκα στο ιντερνετ τον τρόπο υπολογισμού ύψους και κατέληξε ότι στη χειρότερη περίπτωση ο Οδυσσέας θα γίνει πάνω από 1,70 και κάτω από 1,75.
Από το 1,50 που είχα εγώ στο μυαλό μου αυτό που ακούστηκε τέλειο.
Οι 15 μέρες πέρασαν εξαιρετικά γρήγορα και όπως ήταν αναμενόμενο το ξέχασα. Μόνο όταν έβαζα ρούχα του Οδυσσέα και έβλεπα ότι ακόμη φοράει για ηλικία 9-12 μηνών ενώ είναι 15 μηνών με έπιανε μια μελαγχολία.
Στο ενδιάμεσο είχαμε κάνει και όλες τις απαραίτητες εξετάσεις που μας είχε γράψει ο Μιχάλης για να σιγουρέψουμε ότι δεν είναι οργανικό. Όλες οι εξετάσεις ήταν καλές !
Η ημέρα για το ραντεβού με την αναπτυξιολόγο ήρθε.
Το πράγματα στο Παίδων ήταν πολύ καλύτερα από αυτό που είχα στο μυαλό μου. Χαμός από άρρωστα παιδάκια που κλαίνε δε γινόταν βρήκαμε να παρκάρουμε εύκολα και είχε σχετικά λίγη κίνηση.
Η γιατρός μια γλύκα.... Ρενάτα κάτι... δε θυμάμαι επώνυμο.
Αρχικά μας είπε ότι ο Οδυσσέας έπρεπε να έχει μετρηθεί και πάλι ξαπλωτός για να μπορούμε να έχουμε ‘δίκαιη’ σύγκριση με την προηγούμενη μέτρηση που είχαμε καταγράψει στον πίνακα με την καμπύλη ανάπτυξης.
Μετά μας έκανε όλες τις ερωτήσεις – για το ιστορικό- και είδε τις εξετάσεις που συμφώνησε με το Μιχάλη ότι είναι μια χαρά.
Βάλαμε τον Οδυσσέα να μετρηθεί και φάντασαμε τους 76 πόντους, πράγμα που μας ανέβασε και πάλι στην τελευταία καμπύλη και έτσι πάψαμε να είμαστε κάτω από αυτή.
Αυτό από μόνο του μου έδωσε κουράγιο.
Μας είπε ότι δε βλέπει κάποιο πρόβλημα και ότι μπορεί να οφείλεται σε απλή σύμπτωση και θα πρέπει να του δώσουμε χρόνο γιατί τον "δικαιούται".
Επίσης, μας εξήγησε ότι είναι πολύ μικρούλης για να ξεκινήσουμε αγωγές για κάτι που δεν είμαστε καν σίγουροι ότι υπάρχει ως θέμα.
Μας σύστησε πολύ πολύ φαγητό γιατί μας εξήγησε ότι σε αυτή την ηλικία είναι απόλυτα συνδεδεμένο το βάρος με το ύψος και επίσης μας είπε να αλέθουμε τα φαγητά για να τρώει παραπάνω.
Δώσαμε ραντεβού σε 3 μήνες για τον ξαναδεί.
Φύγαμε για το σπίτι. Ήμουν σαφώς πιο ήρεμη.
Στο σπίτι μας περίμενε η μητέρα μου που όπως φαντάζεστε είχε τεράστια αγωνία.
Της είπα τα νεα και μου ζήτησε να κάτσω λίγο γιατί ήθελε να μου μιλήσει.
-Άντζι δε το περίμενα από εσένα αυτό... ξεκίνησε.... Εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα το μεγαλείο της ψυχής και πόσο σημαντικό είναι. Πώς γίνεται να το ξέχασες αυτό για το ίδιο σου το παιδί;
Οι άνθρωποι δεν αγαπιούνται πραγματικά ούτε για την ομορφιά τους, ούτε για τα λεφτά τους και πολύ περισσότερο δεν αγαπιούνται για το ύψος τους. Μόνο η ψυχή και η ακεραιότητα του ανθρώπου έχει σημασία.
.........
No comment
